ER ZIJN NIEUWE REISVERSLAGEN!!! LEES HIER
Welkom op de reiswebsite van Glen Noordwijk. Leuk dat je komt kijken hoe het mij vergaat en om mij te volgen op mijn reis door Azië en …..
De start
Op 22 november 2018 is de reis begonnen. Ik heb mijn huis verkocht en mijn werkzaamheden (voorlopig) beeïndigd. Mijn zakenpartner doet uitstekend werk en houdt, samen met alle leden, Conn-X-e gaande. TOP.
Via Zurich ben ik naar Mumbai, voorheen Bombay, (India) gevlogen. Na een paar dagen Mumbai ben ik doorgereisd naar Poona (Pune). Ligt op zo’n 150 km (rechtsonder) van Mumbai. In India is het ongeveer 3 uur rijden omdat de wegen daar smaller zijn en het verkeer erg druk is.
1. Omdat ik de eerste week griep kreeg heb een week lang vrijwel niets kunnen doen.
2. Ik had ontzettende last van mijn rug, waardoor lopen nogal pijnlijk was.
3. Omdat mijn kiezen veelvuldig waren gevuld en daardoor kwetsbaar waren braken een paar kiezen af.
Het moest blijkbaar allemaal tegelijk komen.
De plaatselijke huisarts heeft me verwezen naar een medisch centrum waar ik binnenste buiten ben gekeerd. Tot en met MRI-scans aan toe.
Gelukkig bleek ik slechts een tekort te hebben aan vitamine D. Uit de scans bleek tevens dat een aantal rugwervels niet helemaal goed zaten. Daar zal binnenkort aan gewerkt gaan worden.
Mijn gebit was een groter probleem. Ik bleek een aantal gebroken kiezen te hebben en nogal wat ontstekingen in mijn kaken. Oeps, en ik heb zo’n “hekel” aan tandartsen. Ja, ik ben een schijtert op dit gebied.
Een alleraardigste tandarts heeft al haar charmes in de strijd gegooid en mij verzekerd dat zij er alles aan zou doen om mij geen pijn te doen. Alles met verdoving dus. En ik trapte er natuurlijk in.
Viel best mee. Maar de 2e ….
Het resultaat:
Met behulp van medicatie zijn de ontstekingen verholpen. Daarnaast zijn de gebroken en vrijwel verloren gegane kiezen verwijderd. Een slachting was het. En je zult het zien, de eerste paar gaan redelijk makkelijk maar de laatsten waren een ramp. Telkens braken de wortels bij stukjes en beetjes af waardoor ze voor een “vermogen” aan verdoving in mijn mond heeft gespoten, maar het mocht nauwelijks baten. Het bleef ERRUG pijnlijk maar er was geen weg terug zodat ik de pijn moest verbijten en doorgaan. Ze heeft moeten werken voor haar centen.
Alles is aan het helen en het kaakbot is zich aan het herstellen. In maart en mei worden de overige implantaten geplaatst zodat mijn gebit weer als nieuw wordt.
Mijn eerste periode in India is voorbij.
Op 28 december, daags na de Kerst, ben ik via Bangkok naar Phnom Penh gevlogen.
Achteraf gezien waren de 7 nachten hier veel te lang. Zo bijzonder is het er niet. En aangezien ik geen kroegtijger ben – die zijn er in Cambodia VOLOP, zeker in de toeristische gebieden – was nachtelijk stappen niet aan mij besteed.
Er waren in Cambodia veel toeristen te vinden waaronder Fransen en Engelsen. Hier en daar ook wat Nederlands, Duits en Italiaans.
Anekdote
Dit MOET ik alvast met jullie delen. Anekdote uit Battambang.
Vanmorgen, vrijdag 11 januari 2019, wilde ik gaan douchen. Je kent dat wel. Ik uit de kleren, kijk in de spiegel en denk: “snel doorlopen!!!”. Komt er koud water uit de kraan.
Ik had in de reviews van dit hotel al gelezen dat het wel eens minutenlang kon duren voordat het warme water “echt doorkwam”.
Jullie kennen me. Geduldig als ik altijd ben laat ik de kraan dus lekker doorlopen. Wachten, wachten, wachten maar geen warm water. Ten einde raad bel ik naar de receptie en geef het door. “Meneer, we gaan er meteen naar kijken”. Ik blij natuurlijk, de “gehoorde” hotelgast. Oh nee, het is hier een resort.
Omdat mijn wachten toch niet snel genoeg (15 minuten later) werd beloond ging ik maar vast aan het (karige) ontbijt.
Aansluitend liep ik naar de alleraardigste dame aan de receptie – zit nl. direct naast de ontbijtzaal. Op mijn vraag of het warm water het al deed antwoordde ze dat er naar gekeken werd.
“En wat is uw verwachting dat het weer werkt?”, vroeg ik zo vriendelijk als ik ben/kan zijn. “Nou, ik denk in de loop van de middag. Het warm water werkt met een solarsystem”. “Ja, dus …..?”, vroeg ik nog steeds vriendelijk lachend.
“Dan kunt u eind van de middag of vanavond vast douchen”, zei de receptioniste, heel serieus en vriendelijk .
Jullie snappen dat ik dit GEEN goed antwoord vond en liet haar dat ook op mijn eigen wijze (of is het: eigenwijze)- doch vriendelijk – blijken. Boos worden in Azië heeft geen zin werd mij meermaals op het hart gedrukt.
En nu komt het:
“U kunt ook de waterkoker op uw kamer gebruiken om warm water te krijgen als u eerder wilt douchen”. Heel serieus keek ze mij aan.
Uit beleefdheid ben ik niet in een onbedaarlijk lachen uitgebarsten. Dat zou tenslotte niet lief zijn. Ze doet tenslotte ook maar haar best. Ik heb haar uitgelegd dat zoiets, zelfs met mijn huidige postuur, geen goede optie is.
Gelukkig kwam haar mannelijke collega, ik denk haar leidinggevende, binnen die mij gerust probeerde te stellen en aangaf dat er een monteur was gebeld en zodra deze er was, contact met mij zou worden opgenomen.
Tevreden als ik ook doorgaans ben, verliet ik de receptie. Naar mijn ruime, maar warmwatervrije kamer.
“HUMOR, meneer Sonnenberg”
De tijd vliegt
Ik ben nu 2 maanden onderweg. Al veel meegemaakt en gezien.
Wat opvalt is dat er veel mensen uit de hele wereld ook onderweg zijn. In elke stad/dorp zie je wel reizigers. Vooral jongelui. HEEL VEEL jongelui. Vaak met z’n tweeën of drieën. Jonge meiden ook vaak alleen op pad.
Ouderen, leeftijdgenoten tref je zelden of niet alleen op pad. Vrijwel altijd couples.
In de toeristengebieden zie je wel heel vaak oudere mannen die hun dagen blijkbaar slijten met in bars hangen en aan de alcohol. Ogenschijnlijk langer verblijf houdend in het land. En niet zelden met een veeeeel jongere Aziatische dame aan de arm. Ziet er errug triest uit.
Hier en daar heb je vluchtige/kortstondige contacten met reizigers (in het vliegtuig, de bus, tijdens een tour) maar dan is het ook klaar. Althans, mijn ervaring tot nu toe.
Vietnam weet mij te bekoren. Het is er schoon (schoner dan India en Cambodia). De mensen zijn erg vriendelijk. Het eten is lekker.
Alles is wel een stuk duurder dan eerdergenoemde landen, maar nog steeds veel goedkoper dan NL.
Ik merk dat ik snel gewend ben aan het prijsnivo waardoor ik moet uitkijken dat ik dingen niet laat omdat ze, door de lage waarde van de munt, duur lijken.
Voorbeeld: ik ging in de toeristenzone in Hoi An parkeren met de scooter. Moest VND 10.000 aftikken, onbeperkt qua tijd. Elders heb ik VND 5.000 betaald. Vond het eigenlijk veel geld om te parkeren. Nou moet je weten dat VND 10.000 SLECHTS € 0,38 is. Waar gaat het over. Ga eens naar Amsterdam: € 5,50 p/u.
Glen, blijf op de grond. Het liefst met 2 benen.
Moet ik even kwijt
Ik ben nu een aantal weken in Vietnam. Een land met meer dan 96 miljoen inwoners. De hoofdstad is Hanoi. De mensen hier zijn ontzettend aardig en behulpzaam. In de hotels doen ze er alles aan om het je naar de zin te maken. Het eten is ontzettend lekker als je naar de juiste plaatsen gaat c.q. wordt gebracht.
En wat ik ook zo mooi vind is dat er zowat op elke stoep wel iemand is die een “restaurantje” uitbaat. Een paar kleine krukjes, een verhoginkje wat moet doorgaan voor een tafeltje en een gasvlammetje zijn voldoende. En er zit vrijwel altijd wel iemand te eten. Want Vietnamezen weten ECHT hoe ze van voedsel moeten genieten.
Maar toch ook wat puntjes van kritiek:
1. Wat kunnen die mensen een herrie maken en houden op geen enkele wijze rekening met hun omgeving. Berg je maar wanneer er een huwelijk gaande is. Deze duurt minimaal 3 dagen met de speakers op VOL vermogen en gasten die gek zijn op Karaoke, maar bepaalt niet kunnen zingen.
2. Bij een gezellig samenzijn wordt alles op de grond gegooid maar naderhand niet opgeruimd. Dat mogen anderen lekker doen.
3. Autorijden kunnen velen echt niet. Rijden in een te hoge versnelling is vrij gebruikelijk en met een afgrijzelijke slakkengang. Kijk er niet van op wanneer men plotsklaps, op een drukke weg, een U-bocht maakt. Is heel normaal, lijkt het. Wordt ook gewoon, toeterloos, geaccepteerd.
4. Alles, maar dan ook alles wordt op foto en film vastgelegd. De hele dag staan ze met dat mobieltje in de hand (vooral) zichzelf en de omgeving te fotograferen en te filmen. Om tureluurs van te worden want het levert heel vaak en veel oponthoud op.
5. Ze spreken Vietnamees. Geen touw aan vast te knopen. En jammergenoeg is hun Engels zo slecht en veelal onverstaanbaar. Dat maakt communiceren vaak erg moeilijk. Maar goed, ik heb me tot nu toe kunnen redden.
Thailand, het land van de glimlach en tempels
We kennen allemaal wel iemand die heeft verteld hoe je opgelicht wordt in Thailand. Welnu, noem mij 1 of 2 toeristensteden in de wereld waar je nooit opgelicht of bestolen zal worden.
Ik ben twee weken in Thailand, Chiang Mai en Chiang Rai. Naast het gegeven dat de mensen ontzettend aardig zijn, merk ik niet van oplichting of diefstal. Natuurlijk, als je op de market iets gaat kopen vragen ze eerst veel te veel. Maar dat hoort bij het spel van afdingen. Doe je dat niet – en vele volkstammen zijn daar niet bedreven in of vinden dat raar – dan betaal je inderdaad veel te veel. Je kunt dan het gevoel krijgen opgelicht te zijn/worden.
Neem een willekeurige (middelgrote) stad in NL. Parkeer daar je fiets of scooter. Niet afgesloten, maar alleen sleutel eruit. Hang je vest over het stuur of laat je helm op de zitting.
Hoe groot is de kans denk je dat je na 2 uur je spullen compleet terugvindt? Volgens mij nagenoeg 0.
In Thailand schat ik in 99%. Iedereen laat daar de scooter – het nationale vervoermiddel – onafgesloten achter op de parkeerplaats (gewoon op of naast de stoep). De helm wordt over de spiegel gehangen of op de buddyzit. Heb je een vest of iets anders wat je niet wilt dragen, laat je gewoon achter op de scooter. Als je na uren terugkomt, is alles er nog.
Hoezo onbetrouwbaar????