In het hotel had ik mijn koffer op een weegschaal gezet – ik had 25 kg bijgeboekt – en had ongeveer 26kg. Ik vond, dat kon net.
Helaas. Op het vliegveld moest ik toch even mijn Timberland Boots – waarvoor ik ze in hemelsnaam had meegenomen weet geen mens – uit de koffer halen en in mijn handbagage stoppen.
Hahaha, handbagage. Gewoon een grote reistas.
Hoe houden we elkaar voor de gek. Er mag geen overvracht in het ruim, maar niemand controleert wanneer je het overgewicht gewoon de cabine in met je meezeult.
Om 6.20am zouden we moeten boarden en 6.50am vertrekken. Door de veiligheidscontrole ging het probleemloos.
Tot 6.45 niemand te zien bij de boardingbalie, dus ik maakte me al zorgen. Uiteindelijk kwam het goed en konden we boarden.
Ik kwam het vliegtuig instappen en werd door de purser opgevangen. Die meldde mij dat mijn handbagage niet zou passen in de opbergvakken. Ik moest mijn handbagage afgeven.
Even later kwam een vriendelijke jongedame mij vertellen dat ik voor mijn handbagage extra moest betalen. Wat gaan we nu krijgen.
Ik liep met haar mee, weer even het vliegtuig uit. Zij aan de telefoon met weet ik wie en vertelde mij dat ik 3.500TBH moest aftikken. Nou, echnie. Ik vertelde haar dat ik wekelijks met deze tas reisde – bluf – en nooit problemen had ondervonden. Bovendien had ik bij de boeking 1495TBH betaald voor 25kg. Ik ga dus geen 3.500TBH extra betalen voor een paar kg meer.
Waarschijnlijk door tijdgebrek, we moesten een keer gaan vertrekken, hebben ze me toch laten gaan met mijn “kleine” handbagage – zonder bijbetaling – en toen bleek de tas ook gewoon te passen in de opbergvakken. Gezeur allemaal voor niets. We vertrokken pakweg een half uur later dan gepland. Overigens niet door mijn toedoen.
Aangekomen in Bangkok – ja ja, vrijwel alle internationale vluchten gaan volgens mij via Bangkok – werden we opgevangen door grondpersoneel die ons naar de transferlocatie begeleidde. We hadden alle tijd van de wereld.
Na een paar uur wachten konden we wederom met een aardige vertraging boarden. En dit keer totaal geen problemen met mijn “kleine” handbagage.
Kathmandu, Nepal
Ik zat in de voorste rijen van het vliegtuid dus was als een van de eerste buiten. Grappig, je wordt door een minivan van het vliegtuig naar de aankomsthal vervoert. Gaat lekker snel met zo’n klein busje 🙂 🙂
Zoals zovelen had ik (nog) geen visum en moest dus een Visum on arrival aanvragen. Nou, dat ging vrij soepel. Eerst 1000TBH aftikken bij de cashier, daarna naar een visumapparaat en vervolgens naar de douane ambtenaar. Dan nog even langs de security check en je koffer ophalen. Ging allemaal vrij soepeltjes.
Eenmaal buiten gelijk een ATM opgezocht en een simkaart gekocht om vooral bereikbaar te zijn en om google maps te kunnen gebruiken.
Naar het Hotel
Geen Uber, geen Grab. Ik was dus aangewezen op de lokale taxi. Je wordt natuurlijk door Jan en alleman aangesproken of ze je mogen vervoeren.
Daar heb ik uiteindelijk mijn medewerking aan verleend. Voor 800NPR werd ik naar het hotel vervoer, in een klein barrel.
Hoe dichter ik bij het hotel kwam, hoe meer ik mij zorgen begon te maken. En terecht.
De taxi stopte voor een steeg waar hij niet in mocht rijden. Ik met de benenwagen het laatste stukje met mijn koffer/tas. Ik werd zeer voorkomend ontvangen door de mensen van de receptie. Na wat formaliteiten werd ik naar mijn kamer gebracht. De zware koffer en tas werden gelukkig voor mij de trappen op gedragen. Nee, er was GEEN lift.
Ik blijf hier echt niet
Binnen enkele seconden in mijn kamer wist ik dat dit hotel niets toevoegt aan mijn welzijn. Alles was en voelde smerig aan. Vooral ook de natte ruimte. Wat was die smerig. Al snel had ik ook jeuk over mijn hele lichaam.
Na een indringend gesprek met de manager werd mijn kamer geüpgrade. Was nog niet geweldig, maar de kamer was wat groter en schoner.
De reden om naar Nepal te gaan was omdat ik had afgesproken met vriendin Marlies.
Mijn ervaring met het hotel had ik reeds met haar gedeeld. Binnen 5 minuten na haar aankomst ( 2 dagen later dan ik ) waren we het er over eens. Hier blijven we niet.
We zijn daarom snel op zoek gegaan naar een ander hotel. Het werd Avaatar hotel, een goed en schoon middenklasse hotel. Niet zover weg ook. Ook in de wijk Thamel.
Helemaal blij zijn we terug gelopen naar het oude smerige hotel. Duizendmaal excuses kregen we dat we ontevreden waren met onze kamers.
Er werd uiteindelijk een (mini) taxi voor ons besteld. Achteraf hadden we beter kunnen gaan lopen, want de taxi stopte uiteindelijk zo ver van het hotel dat het nauwelijks wat toevoegde. Maar goed, de taxichauffeur had weer een dagje eten. :):)
Wandelen door Thamel
Nadat we in ons nieuwe hotel geïnstalleerd waren zijn we, samen met Bela – een reisgenote van Marlies – voor de brunch gegaan. Bela was op doorreis naar Zuid-Afrika, maar moest zo’n 8 uur op het vliegveld vertoeven. Ze besloot maar met Marlies mee te gaan, de stad in.