18 januari 2019 (Vietnam)
Het was weer vroeg vertrekken. Om 7.30 moest ik me melden bij het busstation. Ik werd keurig door een luxe limousine opgehaald. Binnen 1,5 minuut waren we er want het bleek om de hoek van het V-hotel te zijn. Overdreven hoor.

De trip naar Ho Chi Min City duurde even wat langer. We zijn, inclusief de poppenkast aan de grens toch een hele dag met de bus onderweg geweest. Gelukkig was het een luxe, comfortabele, bus. Genoeg ruimte en geen passagier naast mij.
Overigens moet het een lucratieve business zijn dat gependel want ik heb zoveel verschillende vervoersmaatschappijen gezien die van Phnom Penh naar Ho Chi Min City v.v gaan.

De grens

Het is echt een bijzondere belevenis. Je gaat eerst langs de Cambodiaanse douane. De bijrijder van de bus verzamelt vooraf alle paspoorten en levert die dan af. Daarna moet iedere passagier zich nog eens apart melden om een stempel te halen. So far, so good.
Vervolgens kom je dus bij de Vietnamese grenscontrole waar iedereen de bus uit moet met AL je bagage. De hele stapel paspoorten wordt op de balie vóór de douanebeambte gelegd. Hij heeft het druk met stempelen. Er zijn namelijk meer bussen met ladingen reizigers.

Plotsklaps zie je mensen zich bij de douanebeambte melden met hun paspoort en een geldbiljet, er uit stekend. Dat wordt dan even tussendoor afgehandeld zodat ze binnen 2 minuten hun weg kunnen vervolgen. De douanebeambte stoïcijns doorstempelend. Lachen hoor. Uiteindelijk mocht iedereen uit onze bus het land in.

Er mocht niet gefilmd of gefotografeerd worden op straffe van inbeslagname en boete.

Ho Chi Min City

Ho Chi Minh City (voorheen: Saigon) is echt een wereldstad met haar 8,5 miljoen inwoners. Als je de stad binnenrijdt dan vallen gelijk een paar dingen op:
1. Het is VEEL schoner dan Cambodia
2. Er zijn geen TukTuks
3. Iedereen rijdt op de scooter met een helm op
4. Het is er giga druk. De veelheid aan brommers/scooters lijkt wel een sprinkhanenplaag.

Mij was verteld dat ik samen met de guide naar mijn hostel zou gaan lopen want het was zo dichtbij. Het eindpunt van de bus was recht voor de Burger King maar geen guide te bekennen. Daar stond ik dan. Geen adres bij de hand en Google Maps werkte niet want ik had nog geen Cambodiaanse simkaart en dus ook geen internet.
Ik heb toen maar met het reisbureau in Cambodia gebeld om te vernemen wat de oplossing zou worden.
Omdat dit me te lang duurde ben ik zelf op onderzoek uitgegaan. Een paar jongelui, die mij hostelgangers leken, heb ik maar geraadpleegd. Zij hebben het op internet voor me opgezocht. Was inderdaad heel dichtbij.
Vlak voor aankomst bij het hostel heeft de guide mij gevonden. Achteraf bleek dat de bus niet op de afgesproken plek was gestopt. Vandaar.

Slapen in een hostel

Mijn hostel was in een schimmig straatje, waar meerdere hostels gevestigd blijken te zijn. Midden in het drukke centrum van HCM-city. Bij aankomst ‘s-avonds leek het wel of je in een kermis terechtkwam. Wat een enorme drukte in de omliggende straten.
Kort na mij kwam er ook een horde jongelui – zeker m/v of 50 – binnenzetten. Ik had er eerlijk gezegd geen goed gevoel over.
Mijn kamer was net iets groter dan een kippenhok. Volgens mij het kleinste kamertje wat ze konden vinden. Net groot genoeg voor een bed, een kast, een tafel en een TV (enigzins achter de kast verscholen). En een klein beetje loopruimte. De “natte ruimte” was nog veel erger want je moest bijna op het toilet gaan zitten om te kunnen douchen.

Nou ja, het is een hostel dus mag je er blijkbaar niet teveel van verwachten. Het is er verder schoon en de mensen zijn aardig. Elke ochtend mag je je ontbijt bestellen. Of een broodje met …. of noodles met 2 stronkjes groente.

19 januari 2019
Na een roerige eerste nacht – tussen 02.00 – 04.00 uur was het een enorme herrie beneden in de hostel. Het personeel (vermoed ik) heeft niet in de gaten dat hun gekakel hard doorklinkt in het trappenhuis en dus ook in de kamers. De deuren zijn namelijk van “waaibomenhout” en komen allemaal uit in het trappenhuis – op excursie door HCM-city.

Even verderop bleek er een Japanfestival te zijn. Een en al promotie voor Japan. Ik werd een tent binnengesleurd om met een paar meiden op de foto te gaan.
Hier en daar kreeg ik een hapje en een drankje aangeboden die ik uiteraard in dank heb aanvaard.

Er bleek verderop in de wijk ook nog eens een Thailand Beurs te zijn. Dus daar ook maar even een stop gemaakt.

Ik ben gevlucht

Na het Japanfestival ben ik doorgelopen naar het War Museum, zo’n 30 minuten (door-)lopen. En je weet, ik probeer zoveel mogelijk te lopen.
In HCM-City lijkt het ook ondoenlijk c.q. onverantwoord een scooter te huren, want het is er zo gigadruk.

Maar goed, ik naar het museum wat op het eerste gezicht, buiten, gewoon een museum met vliegtuigen lijkt.

En toen kwam het. In het hoofdgebouw werd het me te machtig. Ik kon het niet meer aanzien. De tranen stonden in mijn ogen.
Wat een enorme tragedie is de Vietnamoorlog geweest. Hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen ( en ook nu nog). Beide partijen.
De 1-ste etage van het gebouw heb ik net gehaald. Al de foto’s, de verhalen. Toen ben ik gevlucht. Ik kon er niet meer tegen. De tweede etage heb ik gelaten voor wat het was.

Troostvoedsel

De avond heb ik gevuld met troostvoedsel. Ik vond een winkelcentrum, Taka Plaza, met een soort foodplein. Allerlei standjes met diverse keukens. En daar zag ik het. Een potje met GROTE garnalen. Het kostte een paar centen, $ 6 , maar dat had ik verdiend, vond ik.

De pot werd op een stoof op tafel gezet. Wist ik veel wat ik ermee moest. Gelukkig hadden de mensen naast mij hetzelfde besteld. Dus heb ik het maar afgekeken. Mijn hemel, wat was dat lekker.

21 januari 2019
De Mekong tour. Als je op reis bent moet je toch wat gaan bezichtigen. Daarom ook heb me ingeschreven voor deze tour. Pickup time was 7.30 uur. Door onze gids werden we begeleid naar een busje en na 10 minuten rijden stopten we. Allemaal eruit en overstappen in een andere, grotere, bus. Nooit meer iets van die gids gezien. We kregen een andere gids.

Een hele aardige (jonge)man, maar van gidsen had hij echt heel weinig kaas gegeten. Hij heeft veel gepraat, maar voor mijn gevoel – en ook dat van andere passagiers – maakte hij “geluid” zonder echt informatief te zijn. Aan het eind van de reis zei hij ook dat reizigers vaak klaagden omdat hun gids niet veel te vertellen had. Nou, dat gat heeft hij gevuld.

Kijken, kijken, niet kopen

De eerste stop – ik word er af en toe zoooo moe van – was bij een fabriek waar ze van kokosviber kleding en andere gebruiksvoorwerpen maakten. Denk aan Optidee. (niks kwaads over de producten hoor)
De dame die het presenteerde deed haar uiterste best om in zo’n rap mogelijk tempo en in bijna onverstaanbaar Engels haar riedel af te draaien. Maar echt Engels sprak vrijwel niemand, want bij een vraag werd je glazig aangekeken (water brandt makkelijker).
Na de presentatie werden we langs een soort IKEA-route geleid met dit verschil dat er in elk gangpad een liefelijk lachende dame je stond op te wachten en je aanspoorde om vooral hun geweldige producten te kopen.

Ik heb niemand uit onze groep naar buiten zien komen met wat dan ook. Missie mislukt.

Op weg naar de boten om een tweetal eilanden, Unicorn Island en Dragon Island, te bezoeken. Leuke boottocht, de wind door je haren etc.
Gewandeld over de eilanden, de lunch daar genuttigd, boottochten – in kleine boten – gemaakt en een poging tot fietsen. De fietsen waren gratis en volgens mij overgebleven uit de Vietnamoorlog. Na nog geen kilometer vloog mijn trapper eraf en kon ik terug gaan lopen.

Domper(tje)

In het kader van mijn voedselaanpassing heb ik van al dat verleidelijke snoepgoed, dat overal uitgestald was, maar niets gekocht.
De gids vertelde iets over bijen en er werd ook een slang ten tonele gevoerd die een aantal reizigers om hun nek durfde te hangen. Leuk hoor, maar ik ben gewoon doorgelopen.
De lunch was voldoende maar niet spectaculair. Vietnamees, rijst met groente. Punt. Zat in de prijs inbegrepen. Wilde je meer? “Rekening man”.
Na de laatste boottocht nog even naar een …….. jaja, Tempel. Maar ik heb alleen de Boedha en oude geschriften gefotografeerd. Want, denk aan mijn belofte.

23 januari 2019
De Floating Market Tour. Jaren terug ben ik in Thailand naar een Floating Market geweest en kon de ambiance daar zeer waarderen. Het leek me daarom wel leuk om ook nu weer een dergelijke tour te maken. Zo gezegd ….

Wie bespaart ….

Het begon al goed. In mijn hostel had ik de trip gezien voor VND 397.000 . Tijdens mijn avondwandelingen richting mijn dagelijks diner was ik, ter vergelijking, gestopt bij een ander reisbureau en had een folder meegenomen. Nou, dat scheelde wel even, maar liefst VND 103.000 . Tjonge tjonge, dat lijkt heel wat, maar is slechts € 3,90 verschil. Maar zie het in perspectief van het land.
Ik heb in mijn hostel nog een poging gedaan de prijs te laten verlagen, maar ze gingen niet verder dan VND 20.000 korting.
Het joodse bloed in mij deed me dan toch besluiten bij het andere goedkopere reisbureau de tour te boeken.

Pickup time: 07.30 uur. Om 07.00 uur zat ik gepikt en gekuift al in de lobby. Het werd 7.30, 7.45, 7.55 uur. Niemand te bekennen. Net toen ik op het punt stond te gaan bellen, kwam de reisagent in draf aangerend. “De gids was je komen zoeken, maar je was er niet”, zei hij enigszins geïrriteerd. Ik heb hem toen gemeld dat ik niet wist waar de gids wel was geweest, maar niet in mijn hostel.
Maar goed, ik achterop de scooter van de sprinkhaan, op weg naar de bus.

We waren maar met een klein groepje, 7 toeristen. Twee, ooit uit Vietnam gevluchte Canadezen, twee Chinezen en drie Nederlanders (incl. mijzelf).

Een rit van 3 uur. Onderweg een plasstop bij een langs-de-weg restaurant uit de serie: “hoe draai ik toeristen een poot uit”. Een flesje water, ja het gaat voor Europese begrippen nergens over, was 3x zo duur dan in HCM-city.

Een paar mooie momenten.

Mekong River

Het was een heerlijke boottocht. Op de rivier ging het nog. Er was voldoende diepte voor onze boot.
Jammer, want de Floating Marketing viel enorm tegen. Een paar boten waren er te zien maar of en wat ze verkochten was volstrekt onduidelijk. Nou ja.

We zijn daarna doorgevaren naar wat vertakkingen van de Mekong. Hier was het een dingetje. Het water was zo laag dat we meermaals de bodem van de rivier raakten. Gelukkig geen schade aan de boot, maar het was af en toe wel even spannend. Zelfs voor de stuurman.
Op een nog kleiner kanaal zijn we overgestapt op twee roeiboten. Twee oudere Vietnamese dames deden – staande – het zware werk. Er was ook maar net genoeg water om niet te hoeven spreken over een badkuip. Aan het einde van deze trip moesten de dames de boot uit om die – tot hun knieën in de modder staande – naar de kant te trekken. Ik voelde me, net als de andere passagiers, niet geroepen om te helpen. Snap je wel hé??? .

Na de lunch mochten we 150 mtr fietsen. Voor Nederlandse begrippen waren dit echt geen fietsen. Roestbakken met trappers.
De boot stond alweer klaar om naar het volgende eiland te varen. We werden daar ontvangen door een zanggroep met lokale muziek.

Tot slot een kijkje in de keuken bij het maken van gebrande pinda’s, pindakoekjes en allerlei heerlijk snoepgoed met gember. Eerlijk is eerlijk, ik heb mij tot nu toe de hele reis gedragen als het om snoepen gaat. Hier ben ik me volledig te buiten gegaan. En ook nog wat gekocht om in mijn hotel te eten. Het was te lekker om weerstaan.

We gaan NIET met de trein!

25 januari 2019
Het lag in de planning om die avond met de nachttrein, via Da Nang, naar Hoi An te vertrekken. Bij nadere bestudering, daags voor vertrek, bleek:
1. Het een reis te zijn van 18,5 uur
2. Ik in een cabin mocht slapen met 3 andere, mij totaal vreemde mensen.
Wat de humor/lol van deze trip moest zijn was mij volstrekt onduidelijk.
Ik ben dus maar in de telefoon geklommen en mijn lokale contact, Shell, gebeld om te vragen of ik geen private cabin kon krijgen. Helaas, alles was volgeboekt i.v.m het Chinese New Year. Ook de dag ervoor en erna waren er ook geen mogelijkheden.
Omdat ik van een jong Nederlands stel, die deze reis wel had ondernomen, hoorde dat de stapelbedden bedoeld waren voor Aziatische lilliputters besloot ik dat deze treinreis hem niet zou worden.

Voor $ 76 heeft Shell een vlucht – vliegtuig voor de goede orde – geregeld EN had ik een nacht extra in het Pearl River Hotel (een echte aanrader) in Hoi An. De vlucht duurde 1,5 uur. Weliswaar met 300 man in 1 kamer, maar tja …. je moet wat.

Een tegenvaller: we hadden een vertraging van 1,5 uur i.v.m. een mankement aan het vliegtuig.
Het verschil met een Europese maatschappij is dat wij gelijk bij inchecken een lunchbon kregen en uitgebreid konden eten in een restaurant op het vliegveld. In Europa moet je, als je al wat krijgt, veelal genoegen nemen met een broodje en een kop koffie/thee.

Hoi An

Aangekomen in Da Nang werd ik keurig, in 45 minuten tijd, in een luxe auto vervoerd naar mijn hotel in Hoi An. Allervriendelijkst werd ik aldaar, onder het genot van een welkomstdrankje, onthaald en kreeg ik uitgebreid uitleg over de huisregels en de mogelijkheden om excursies te doen.
“And Mr. Glen, because we are almost fully booked and your room is small, we have upgraded your room for FREE”. Ik had via internet al mijn zinnen gezet op upgrading van mijn kamer, maar wist nu net lang genoeg mijn mond te houden om het te vragen. Mazzeltje dus.

Echt heel vervelend 🙂
Een prachtige kamer, met alles erop en eraan. Schoon. Prima ontbijt. Alleraardigst personeel.
‘s-Avonds een paar uur gewandeld om de stad bij donker te verkennen. Wat een leuke plek is Hoi An. Een beetje erg druk, toeristisch en een stuk duurder dan ik de afgelopen maanden gewend was.
Er moet iets aan de hand zijn in Japan, want bij elke stap struikelde je wel over 1 of 2 Japanners. Busladingen vol.

Verwendag

En wat wordt de daginvulling van dag 2?
Het hotel heeft een fietsplan. GRATIS fietsen, zoveel en zo vaak als je wilt. En het zijn echt geen “barrels”. Een beetje aan de kleine kant, maar je kunt overal wel over klagen. Ik heb eerst maar eens 1,5 uur gefietst in het centrum. Toen snel terug, want ik moest …..ja ja, gemasseerd worden. Een uur lang heeft een minimensje gepoogd mijn spiermassa 🙂 te ontspannen. Niet gelukt. Arm kind.
Aansluitend afspraak met Shell, onze reisagente. Die kwam kennismaken, kijken hoe het met me ging en haar centen ophalen van de omboeking. Na afwerking van mijn drukke agenda ben ik de rest van de dag maar weer eens gaan fietsen. Een kont als een aap had ik aan het einde van de avond.

Dagje op stap

Het voordeel van één van mijn kernkwaliteiten – een praatje hier, een lachje daar – is dat ik Shell bereid vond om de volgende dag, zondag, met mij op stap te gaan en wat bezienswaardigheden te bezoeken.
Om 8.00 uur werd ik, door haar en vriendin Minh, opgehaald. Ik had een scooter gehuurd bij het hotel.
We moesten nog wel even wat vrienden ophalen. Die zouden een deel van de reis ook meemaken. Het bleken twee andere dames te zijn en een kind van 2 jaar. Nou ja, gezelligheid alom. Op weg naar My Son, heilige grond van het Koninkrijk Champa. Een oud volk dat daar allang niet meer leefde maar wel wat stenen hadden laten liggen :).

Onderweg waren we de dames en het kind ineens kwijt. Geen paniek. Op mijn vraag of we niet moesten gaan kijken waar ze bleven, misschien hadden ze wel een ongeluk gehad? “Welnee, ze kunnen goed rijden en komen vanzelf weer opdagen”. Okay.

Champa

Tijdens onze wandeling bleek dat de drie meegereisde dames afkomstig waren uit het Champa geslacht, Champa people, en vrij toegang hadden tot het terrein. Ook nu weer werd ik uitgenodigd om met 2 van de 3 op de foto te gaan. De derde, de moeder van het 2-jarig jongetje, straalde alles behalve vrolijkheid uit en heeft geen woord met me gewisseld. Volgens mij verstond en sprak ze ook geen woord Engels.
Voor de, in grote getale, aanwezige toeristen was er ook een optreden van een Champa volklore groep.

Als je met locals op stap gaat moet je ook bereid zijn om (sommige) dingen te accepteren en in je mond te stoppen.
Onderweg naar de volgende bezienswaardigheid zijn we gestopt om even te lunchen. Een “verlaten landgoed” met 6 plastic tafels en 24 plastic stoelen moest doorgaan voor een lokaal restaurant. De dames bestelden en ik wachtte af. Noodlesoup kreeg ik. Heerlijk. Maar de bloedworst – of zo je wilt bloedbrokken – en de lever heb ik laten staan. Met zijn vijven eten kostte maar liefst VND 160.000 ( € 6,- ). Doe eens gek. Het aanbod om de kosten te delen heb ik maar afgeslagen en mijn geld bijeen geschraapt om niet af te hoeven wassen.
Na deze rib (of is het rip) uit mijn lijf zijn we maar vertrokken en zijn ook de dames en kind verder afgehaakt.

Naar Da Nang

Wij naar Da Nang. Een behoorlijk eind rijden op zo’n scootertje. Mijn beide begeleiders zag ik regelmatig met elkaar in gevecht over de te volgen route. Soms bracht dat mij behoorlijk in gevaar door plotselinge verandering van route/rijbaan/bochten. Maar we hebben het allen overleefd.

In Da Nang naar Ape Mountain. Hoe hoger, hoe kouder, hoe mistiger. Jammer, want er was geen lol aan in mijn korte broek en blouse met korte mouwen. En, geen aap gezien.

De weg naar beneden was minder plezierig. Stijl naar beneden. En mijn achterremmen waren niet zo best, zodat ik voor mijn gevoel teveel mijn voorrem moest gebruiken. Dat is doorgaans niet zo handig.
Daarnaast sloeg mijn scooter spontaan een paar keer af, waardoor ik de dames uit het oog verloor. En in Azië is alleen belangrijk wat er vóór je is. Achter je is verleden tijd. De dames keken dus totaal niet waar ik gebleven was.

Ik ben toen maar op goed geluk naar beneden gereden in de hoop de dames daar, aan de voet van de berg, aan te treffen. Niemand te zien.
We zouden aan het strand seafood gaan eten, dus ben ik maar doorgereden langs de strandweg. Omdat ik niemand zag ben ik uiteindelijk maar gestopt. Whatsapp heeft ons weer bij elkaar gebracht.

Seafood op het strand

De dames bleken verkeerd te zijn gereden en daardoor na mij te arriveren. Hihihi.
Als troost zijn we maar seafood gaan eten. Aan het strand. Het restaurant bestond uit 6 palen in de grond met een plastic doek als overkapping. Een tafeltje of 5 – 6 met wat plastic stoelen daar omheen.
Minh en Shell zochten wat uit. Een kilo van dit, een kilo van dat. Totaal 3 kg seafood. Allemaal nog levend en dus krakend vers.
Mijn hemel, wat was dat lekker. Hoe het heette? Ik zou het niet weten. Kan me ook niet bommen 🙂 🙂 Kijk zelf maar.

Tijd om naar huis te gaan. Voldaan en moe na een hele dag scooteren. Minh moest die avond nog werken. Was vet te laat op haar werk, maar zal het vast overleefd hebben.

Met de scooter op pad

29 januari 2019
Gisteren heb ik het lekker rustig aan gedaan. In en om het hotel gehangen, wat gecomputert en genetflixt.
Gisteravond had ik de scooter voor de komende 3 dagen gehuurd. Als je wat verder weg wilt is het gewoon noodzaak. En vandaag stond Marble Mountains – in Da Nang – op het programma. Maar eerst het wasgoed wegbrengen want ik had een hele lading.

Wat is Google Maps een geweldige uitvinding. Je oortjes in, Spotify aan, eindbestemming ingeven en rijden maar. Af en toe fluistert een liefelijke dame in je oor dat je naar links of naar rechts moet.
Op 100 – 200 meter voor de ingang word je al omringd door Vietnamese “vliegen” die je uit “goedheid” van je centen af willen helpen. Heel irritant.

Een regencape

Ik had verteld dat ik in Battambang (Cambodia) dagenlang geen warm water had in de douche. Nou, vandaag had ik meer dan genoeg.
Ik vertrok na Marble Mountains richting het centrum. Onderweg begon het te regen. Tijdens de trip naar My Son had Shell een regencape voor me gekocht. Ik had het toen uiteindelijk niet nodig gehad.
Nu dus wel. Nou, het paste precies, althans ongeveer tot mijn schouders . Zeiknat werd ik dus.

Na een korte wandeling op de Con Market ben ik me in een koffietent gaan opwarmen en drogen. In de beschrijving op internet stond Con Market aangegeven als een Shopping Mall. Nou, om je uit de droom te helpen: het is dus gewoon een ordinaire Aziatische markt vol rommel, kleding, schoeisel, eten, groente en vlees.
Onderweg kwam ik een zaakje tegen die echte regencoats verkocht. Met afdingen voor een prikje aangeschaft.
Toen ik verder ging scooteren was het al niet meer nodig. Zal je altijd zien. Maar wie wat bewaart …..

Afscheid van de meiden

30 januari 2019
Nadat ik een blouse naar de kleermaker had gebracht – de borstzak was klein stukje losgeraakt – heb ik mijn stuur een paar keer naar links en een paar keer naar rechts gedraaid.
Er is een toeristische tour die hetzelfde bied, door de landelijke gebieden van Hoi An fietsen/scooteren en locals bekijken en eventueel een kookcursus.
Ik heb Hoi An redelijk leren kennen. Ben ook op plekken geweest waarvan ik vrijwel zeker weet dat er daar geen toeristen naartoe worden gebracht.

Rond 12.00 uur had ik een afspraak met de meiden (Shell en Minh) voor een afscheidslunch. Nou, het werd 12.45 uur, want Google Maps dirigeerde mij alle kanten op, behalve de goede. Uiteindelijk bleek het restaurant om de hoek van mijn hotel te liggen. Heerlijk gegeten.

Minh, die ‘s-avonds in een bar werkt in het centrum, bood aan met mij de streek te gaan verkennen. Heb ik uiteraard niet afgeslagen. Shell moest gewoon werken in het reisbureau, dus die hebben we eerst afgezet.

Vertrek uit Hoi An

31 januari 2019
De laatste dag van mijn verblijf in Hoi An. Ik had de scooter nog tot mijn beschikking, dus besloot ik nog een keer naar Da Nang te gaan want ik wilde nog even naar het Da Nang Museum. Toch een rit van zo’n 45 minuten.
Het is een prachtig museum met allerlei info over de geschiedenis van Vietnam. De rust in het museum werd helaas ernstig verstoord door een Chinese gids die met een megafoon uitleg gaf aan zijn 8 volgelingen. Wat een enorme herrie maakte die man.

In de avond nog een wandeling gemaakt in the old town Hoi An. Had heel erg trek in een biefstukje. Had ik al tijdenlang niet gegeten. Helaas behoort het maken van een biefstukje niet tot de kernkwaliteiten van de gemiddelde Vietnamese kok. Het was zooo ‘well done’ dat je er als schoenzool nog jaren op kan lopen. Nou ja, weten we ook weer.

Hoi An

1 februari 2019
Dag van vertrek uit Hoi An. Om 12.00 uur werd ik opgehaald en naar het treinstation gebracht. Planning was dat de trein om 13.55 uur zou vertrekken. Perron 3. Ik zat in coupé 3 stoel 32. Wat kan er dan misgaan zou je zeggen.

Hoewel ik in NL nooit met de trein ga en er dus ook nooit last van heb, wil ik hier toch een lans breken voor de NS. Zowel qua stiptheid als comfort/organisatie.

Eenmaal in het station bleek de trein vertraging te hebben. 14.25 PM zou hij arriveren. Oh, toch ietsje later: 14.50PM. Uiteindelijk arriveerde hij om 15.05 PM, op perron 4.
Het is dan een grappig schouwspel. De perrons zijn net zo hoog als een stoeprand. Het is dus de bedoeling dat je gewoon het spoor oversteekt om de trein te bereiken. Zoveel treinen rijden er blijkbaar niet, dus totaal geen gevaar.

Vietnamezen zijn nogal klein van stuk (vergeleken bij ons Europeanen), dus alles is daarop geënt. Ook de stoelen en de ruimte die een ieder heeft. Bij de Vietnamezen is er volgens mij ook een ‘gen’ ingebouwd waardoor ze in de meest onmogelijke houding urenlang kunnen zitten. Ik mis dat ‘gen’.
Helemaal ingesloten in mijn stoel zat ik naast een oudere mevrouw. Die tijdens de hele reis max. 3 keer haar ogen open heeft gedaan.

Op straf(kamp)

Bij binnenkomst in de coupé bekroop mij al een raar gevoel. Ik had de indruk dat ze alle kinderen uit Vietnam op strafkamp hadden gestuurd en bij mij in de coupé hadden geplaatst. Een gegil en gekrijs van jewelste.
In het gangpad, precies waar mijn stoel nr. 32 was, ging een mevrouw in het gangpad zitten op een krukje. Raar, want ik had begrepen dat iedereen een kaartje moest kopen en, net als ik, een vaste plaats had. Zij dus niet.
Op zich zou ik daar geen moeite mee gehad hebben, ware het niet dat ze een zoontje bij zich had. Ik schat hem een jaar of 5/6. Zwaar ADHD in het kwadraat. En hij had vermoedelijk al maanden zijn spuitjes niet gehad.

Dat ‘pestjong’ heeft zeggen en schrijven geen 15 seconden stil gezeten. Had ook totaal geen oog voor de privacy van de overige reizigers. Sprong op tafels, ging ballen in het gangpad, lichten aan en uit, sprong op z’n moeder, etc.

Maar we zijn er gekomen. Welliswaar uren te laat.

Hué

Na een nachtje slapen en een ontbijt wat nergens op leek – ik ging rond 8.00 uur ontbijten en toen moesten ze het licht van de ontbijtzaal voor mij aandoen – heb ik toch maar met Shell gebeld om te vertellen dat ik niet in dit hotel wilde blijven. Mijn kamer, 301, had een kingsize bed en een 1-persoons. Alles was oud en het rook muf. Er zat een heel klein raam in de slaapkamer wat uitzicht bood op een lucht/lichtkoker. Ik had bijna de behoefte om uren naar buiten te kijken :). Hier had ik allemaal geen zin in.

Shell heeft met de manager gebeld en binnen enkele minuten werd ik verhuisd naar een Suite met een groot raam en een balkon. Weliswaar nog steeds geen Hilton, maar aanzienlijk beter. Dus ben ik maar gebleven.

De rest van de dag heb ik uren gewandeld om de buurt te verkennen en als laatste een heerlijke voetmassage. Morgen op de scooter naar diverse bezienswaardigheden.

Bezienswaardigheden Hué

Eigenlijk valt er Hué zelf niet zoveel te zien. Om de hoek van mijn hotel is het toeristisch centrum, dus drukte alom. Heel veel hotels en restaurants zijn er te vinden.
Het is ook Têt Holiday (Vietnamees Nieuwjaar) dus alles is vrolijk versierd en met lampions verlicht wat vooral ook ‘s-avonds prachtig is om te zien.
“Aan de waterkant”, een soort boulevard aan de rivier, waren er allerlei activiteiten gaande.

Ik heb twee dagen de scooter gehad en ben de bezienswaardigheden langsgegaan. Zie hieronder wat foto’s .

DMZ Hotel, het vervolg …

Zoals eerder gemeld ben ik na 1 nacht en klacht verhuisd naar een andere kamer, nr. 501. Mooie ruime kamer met een balkon EN een TV die, in tegenstelling tot de vorige kamer, van ná de tweede wereldoorlog was.
In de beschrijvingen van het hotel bij Booking.com en Tripadvisor staat hoe mooi en modern het allemaal is ingericht. Mijn normen van modern liggen iets anders. Het is maar wat je gewend bent.

Maar goed….. The Staff deed haar uiterste best om het mij op alle mogelijke manieren naar de zin te maken. Ik mocht voor het ontbijt ook andere dingen vragen dan op de kaart stond en zelfs meerdere. Je kreeg anders maar 1 gerecht en koffie of thee. Het was normaal een nogal karig ontbijtje.
Met de frontoffice manager had ik inmiddels ook een goed contact gekregen. Hier een babbel, daar een babbel en een lach.

Warm water?

Heb ik weer. Na een 3-tal dagen in mijn “moderne” kamer ging ik weer vol enthousiasme richting de douche. Je raadt het nooit! GEEN WARM WATER.
Sterker nog, helemaal geen water. Ik naar de receptie, want de “moderne” telefoon deed helemaal niets, behalve dan wat getik en gekraak. (Morse??)
Mijn aanspraakpunt in bange tijden stond mij allervriendelijkst te woord en zond gelijk de “klusjesman annex manus van alles” met me mee.
De reparatie lukte maar half. Ik kreeg koud water uit de kraan. Waar was dat ook weer eerder ??? 🙂 :). Iemand had blijkbaar een kraan dichtgedraaid.
Maar warm water ….. No way.

De briljante oplossing was: kamer 301 met balkon. Weliswaar wat kleiner dan kamer 501, maar bijna 🙂 net zo “modern” als kamer 501.
Duizendmaal excuses, wat vervelend Mr. Glen.

Positief eindigen

Ik wil toch positief eindigen inzake het DMZ Hotel.
Ik ontmoette uiteindelijk de algemeen manager van het hotel. Een alleraardigste man. Hij vond het ook vreselijk wat er allemaal gebeurde.
Op de avond van oud en nieuw werd ik uitgenodigd om dat in de lobby mee te vieren. Een hapje en een drankje werden mijn deel. Niets bijzonders hoor, maar het gebaar.
Voor de diverse winkels/hotels in de straat werden er allemaal tafeltjes klaargezet met offerdingetjes (eten/snoep e.d) en werd er van alles en nog wat in de brand gestoken – nepgeld, neplaarzen, nepkleding. De bedoeling hiervan is dat je aangeeft dat het nieuwe jaar nieuwe kansen biedt en alles “vernieuwd” is.
Om 00.00 uur hoorden we wat vuurwerk knallen. In Vietnam schijnt het verboden te zijn dat iedereen maar rotjes en vuurpijlen afschiet. Het gebeurt dus centraal. Met 10 minuten was het afgelopen.

Naast de enorme behulpzaamheid werd ik de laatste twee dagen uitgenodigd voor de lunch. Aan tafel met de gehele staff. Ik moet zeggen, het was simpel, maar heerlijk.

Paniek

7 februari 2019
Paniek!!! Een dag eerder kreeg ik een appje van mijn lieve zus om mij een goede reis te wensen. Ik antwoordde haar dat ze een dag te vroeg was. Toch voor de zekerheid even in mijn lijst kijken. Oeps, inderdaad stond daar aangegeven dat ik op 6 februari zou doorreizen. En ik had ook nog geen treinkaartje en ook nog niets ingepakt.
Contact opgenomen met Shell om mijn paniek over te brengen. Wat bleek, in de offerte van de reis was inderdaad sprake van vertrek op 6 februari. De bevestiging – en dus de wijziging naar 7 februari – had ik nooit ontvangen. Er was me slechts mondeling medegedeeld dat ik op 7/2 zou doorreizen en dat had ik onthouden.

Treinreis 2 naar Dong Hoi

De vorige treinreis zat me nog helder op het netvlies. Aangekomen op het station had ik toch het gevoel dat het nu beter moest aflopen, want het was aanzienlijk minder druk. Gelukkig.
En, eerlijk is eerlijk, de trein was ruimschoots op tijd.

Ik kwam te zitten naast een meneer die de hele tijd met z’n mobieltje aan het spelen was. Fijn, heb je geen last van.
Toch had ik de indruk dat de gereserveerde plek niet de meest dure plek was die men kon vinden. Het was (net) te goed voor een veewagen. Geintje 🙂 :).
Bij de eerste stop vertrok mijn buurman en had ik even – niet langer dan 1 minuut – het rijk voor mij alleen. Totdat, jawel, een mevrouw naast me kwam zitten met haar dochter. Voor mij, aan de overkant van het tafeltje, kwam een echtpaar te zitten, ook met een klein kind.
Weer kon ik geen kant op. Nou ja, het is nog maar 1 halte. Van 2 uur :):).

Eén ding is zeker: voortaan vermijd ik Vietnamese treinreizen.

Het was toch Dong Hoi?

Aangekomen in Dong Hoi werd ik weer keurig opgewacht door een driver. Behalve “hello” heeft het gesprek geen vervolg gehad.
Alhoewel ik Dong Hoi niet onderschatte qua grootte, begon ik mij ernstig zorgen te maken. De man bleef maar rijden.
Tja, tot nu toe was het goed gegaan, dus waar zou ik me druk over maken. Steeds meer bedacht ik me dat ik de volgende dag wel weer verder kon met mijn reis, want dit was een complete sightseeing van Dong Hoi en omgeving. Ruim een half uur zijn we onderweg geweest voordat de goede man stopte en mij gedag zei. In the middle of nowhere, en dan iets verder.

Phong Nha Lake House Resort

Na de eerste schrik (the middle of nowhere) bleek ik terecht te zijn gekomen op een prachtige plek. Een resort met mooie huisjes met uitzicht op een groot meer. Alles netjes en schoon, en heel aardig/lief personeel. Ze krijgen van mij ook extra punten omdat vrijwel iedereen fatsoenlijk Engels sprak. Waarschijnlijk een harde eis van de eigenaren. Tony kwam namelijk uit Australië, Tham is Vietnamese maar had jaren in Australië gewoond.

Enige nadeel van dit hotel is dat je zonder vervoer niets kan. Ja, je kunt zwemmen, kanoën en fietsen.
Voor de rest ben je volledig aangewezen op het resort. Ontbijt, lunch en diner. Alhoewel het eten van zeer goede kwaliteit is, vind ik het een beetje veel van het goede.

Op ontdekkingsreis

Dag 2 heb ik maar een scooter gehuurd, ook bij het resort :):). Het werd me ook allemaal teveel. Al die kinderen uit de trein zaten volgens mij hier.
Het zijn de laatste dagen van Têt dus de gezinnen nemen het er nog maar even van.
Ach, ik klaag wel, maar het viel eigenlijk best mee. Hier en daar wat rumoerig, maar geen wantoestanden.

De dag heb ik gebruikt om naar Phong Nha Caves te gaan, zo’n 7 km van het resort. Niet naar binnen, maar er omheen gereden.
En ik ben naar Dong Hoi gereden, 35 – 40 km de andere kant op.

Aangekomen in Dong Hoi, geen malle moer te beleven. 70 – 80% van de bedrijven waren dicht. Vanwege Têt. Zelfs lunchen was een probleem. Voor ik iets fatsoenlijks had gevonden was ik zomaar 45 minuten verder. Tripadvisor gaf me wat opties, maar die waren vrijwel allemaal gesloten.
Uiteindelijk maar huiswaarts getogen voor een uitgebreide middagdut.

7 Heaven

Bij kennismaking met de eigenaresse, Tham, vertelde ik dat ik naar Dong Hoi wilde en de bezienswaardigheden daar wilde bekijken. Zij wilde me wel brengen.
Dag 3 samen met haar dochter naar Dong Hoi. Een stop hier, een stop daar. Ze had het eigenlijk te druk. Het resort was volgeboekt en daarnaast kwamen busladingen vol toeristen voor de lunch en diner.

En Tham heeft ook nog een restaurantje, 7 Heaven, in Dong Hoi. We zijn eigenlijk niet verder gekomen dan het restaurant. Het was gesloten geweest en moest in gereedheid worden gebracht.
Ik heb maar geholpen met de aankleding en heb geleerd hoe je van servetten een roosje kan maken. Zagen er weliswaar niet uit, maar voor een beginneling acceptabel.
Na een heerlijke lunch zijn we rond 14.30 uur teruggereden naar het resort.

Mijn vlucht

11 februari 2019
Het was weer tijd om te verkassen. Mijn nachttreinreis had ik omgeruild voor een vlucht naar Hanoi.
Bij het inchecken mocht ik er helaas niet door, want ik moest me weer melden bij de security. Je snapt dat er allerlei waanbeelden door mijn hoofd schoten. (“zeeppoeder”, “pillen” of bomonderdelen). Ik had weliswaar een oproep gehoord, maar het Engels wat ze spreken is zoooo belabberd en dat uit een vliegveldintercom.
Het viel allemaal gelukkig mee. Ze hadden op de scanner een verdachte vorm gezien. Dat bleken batterijen in een oplader te zijn.
Ik mocht dus toch mee met het vliegtuig. Kwam door deze actie als laatste aan in het vliegtuig.
Een Vietnamese mevrouw (Thuy genaamd) zat op mijn plek. Vriendelijk verzocht ik haar op te schuiven naar het raam, seat 6D.

Bij het opstijgen bleek Thuy doodsangsten uit te staan en kroop bijna op mijn schoot. Uit angst hield ze me vast.
Het betekende in ieder geval een begin van een gesprek. Zoals de meeste Vietnamezen sprak ze geen woord Engels dus moesten we een gesprek voeren via de Translate-app.
Toen ze me vroeg waar ik vandaan kwam en hoorde dat ik in Holland woonde, vertelde ze dat ze al heel lang in Duitsland woonde. We hebben toen verder gebabbeld in het Duits. Hoewel mijn Duits belabberd is, voelde ik me echt veilig in vergelijk met haar Duits. Ook onverstaanbaar, dus knikte ik af en toe vriendelijk en ja en nee deden het ook goed.

Wat ik er wel van begreep is dat ze op vakantie was geweest en op bezoek bij haar familie ivm Têt. Haar jongste zoon woont in Da Nang.
Ze was nu op de terugweg naar Duitsland. Waar ze precies woonde kon ik niet verstaan.

Bij de landing mocht ze mijn hand vasthouden. Weer een goede daad verricht.

Een domper

Ik had voor de laatste dagen in Vietnam The Signature Inn, een hostel, op het programma staan. Zag er op de foto’s op internet prachtig uit. Dus wie doet me wat.

Vanaf het vliegveld was het echt een behoorlijk eind rijden. Van wat ik begrijp ligt de hostel in het oude centrum, The Old Quarter. Het was echter te laat en te donker om er echt iets behoorlijks van te zien.
Duidelijk enthousiast betrad ik het pand. Het zag er in de lobby echt leuk en gezellig uit.
Het lachen verging mij heel snel toen ik bij mijn privékamer kwam. Deze werd gesloten door twee klapdeuren waar ik alleen zijwaarts doorheen kon. Het kingsize bed was even breed als de kamer waardoor ik alleen via het voeteneind mijn bed in en uit kon.
De TV was weliswaar modern, maar het beeldscherm gaf 2 dezelfde beelden naast elkaar. Kapot dus.

En als klap op de vuurpijl mocht ik toilet en douche delen met de rest van de etage. Nou, als ik ergens de pest aan heb dan is het kamperen. Als is het niet in een tent of caravan.

Je snapt dat ik er onmiddellijk iets van gezegd heb dat ik hier niet blij mee was en heb contact met Shell gezocht. Toen zij reageerde was het veel te laat om nog iets te regelen. Ze had die dag ook 400 km op de scooter gezeten, terug van haar Têt-vakantie.
Gelet op onze verstandhouding heb ik geaccepteerd dat ik de eerste nacht nog in The Signature Inn bleef. Maar echt niet veel langer.|

Trouwens, het raam op de rechtse foto komt uit op een schacht waar diegenen die claustrofobie hebben een zelfmoordpoging kunnen wagen. Ik zit/zat op de 4e etage. Dus dat moet lukken :):).

Toch nog een Happy Ending

12 februari 2019
Na een ellendige nacht in “het kippenhok” was ik vroeg uit de veren want ik wilde zo snel mogelijk weg uit het Hostel (Signature Inn = SI).
Na mij even te hebben opgefrist ben ik gaan ontbijten en een beetje computeren. Ik wilde nl. weten wat mij was aangeboden en wat er daadwerkelijk op de website van SI was te vinden. Nou…. ik werd alleen maar pissiger. Op de website van SI stond duidelijk dat het om een kleine kamer ging met shared douche/wc.
Om 10.00 uur had ik nog steeds niks van Shell gehoord, dus heb haar maar een “straffe” app gestuurd. Om kort te gaan: “wie heeft verzonnen om mij in een dergelijke kamer te plaatsen en hoe ontstaat het enorme verschil in comfort tussen het ene en het andere hotel”.

Binnen 10 minuten stond er een dame van de frontdesk in mijn kamer met het aanbod dat ik naar een andere kamer mocht, tegen bijbetaling van VND 100.000 (€ 3,75) per nacht. Nadat ik de nieuwe kamer had geïnspecteerd heb ik deze geaccepteerd, dus blijf ik zitten waar ik zit, maar heb me wel verroerd.

De rust is weergekeerd

Nadat de kruitdampen waren gedaald heb ik mezelf getrakteerd op een fikse wandeling richting de Temple of Literature (en omgeving).
Daarbij even de katholieke kerk aangedaan en een braderie der (Vietnamese) letteren. En daar kwam ik zowaar Mr. Cung Khac Luoc tegen. De goede man zat weer behoorlijk op zijn praatstoel en had ter ondersteuning een tweetal secondanten meegenomen.

Verwendag

13 februari 2019
Vandaag stond een wandeltocht door The Old Quarter (het oude centrum), georganiseerd door het Hostel, op het program. Start 10.00 uur.
Zoals te doen gebruikelijk zat ik natuurlijk ruimschoots op tijd in de starthouding. Ik bleek echter de enige gegadigde te zijn. Mijn gids Thu had haar broertje Minh meegenomen die het gidsvak, als bijbaan, wilde leren. Minh studeert in China, Chinese Business Management, maar zegt er niet veel van op te steken. Net als vele van zijn studiegenoten. Hij zit in het laatste simester.

Na ongeveer 45 minuten moest de gids helaas terug naar het Hostel. Het was erg druk en haar collega was in haar eentje. Ik werd overgelaten aan de goede zorg van Minh. Daardoor een extra bijzondere belevenis.

We hebben heerlijk streetfood gegeten in een steegje waar 2 van mij elkaar net kunnen passeren. Koffie gedronken in Café Dinh. Je moest daarvoor eerst een soort tassenzaakje in, steegje door, daarna 2 (achterbuurt-)trappen op en daar was er een ruimte waar ze koffie schonken. De koffie was heerlijk. Bleek een zeer bekende/beroemde plek te zijn. (???)
Daarna even samen een broodje Bahn Mi gehaald bij het beste zaakje in de omgeving. Nou ja, zaakje. Gewoon een halve kraam waar een mevrouw de broodjes smeerde. Je kon uit diverse vullingen kiezen. Minh en ik deelden een broodje gehakt (of wat het ook was). Vreselijk lekker.
Vrijdagavond gaan we – Thu, Minh en ik – een echte streetfood tour maken. Ik kijk er nu al naar uit.

De middag heb ik verder ingevuld door me naar een Spa te begeven. Een uur rug- en nekmassage. Daarna anderhalf uur voetmassage en pedicure. Ik was dus even van de straat en heb ontzettend genoten.
Aanstaande vrijdag het vervolg.

Naar Tam Côc Ninh Binh

Op zo’n 3,5 uur rijden (91 km) van Hanoi ligt Ninh Binh, een toeristische plek waar de eerste en tweede koning van Vietnam hun zetel hadden.
Onderweg moesten we natuurlijk een plas- en rookstop maken :). Op een plek waar ze natuurlijk van alles en nog wat te koop hebben.

In Ninh Binh aangekomen moesten we natuurlijk eerst een tweetal pagodes gaan bekijken. De plekken waar de eerste 2 koningen hun paleizen hadden. Mooi hoor, maar ik ben onderhand even overvoerd.
Vervolgens doorgereden naar het restaurant waar we een heerlijk buffet mochten nuttigen. We bleken niet de enige aanwezigen. Een vreetschuur dus, vol toeristen.

Een paar kilometer verderop werden we getrakteerd op een boottocht op de rivier. Wederom een oudere dame die roeide ( 2 man per boot) en wel met haar voeten. Nooit eerder gezien maar was heel gewoon daar. En maar liefst anderhalf uur achtereen. De natuur is er prachtig. Bergachtig. Geweldig om te zien.
Als toetje kregen we nog een fietstocht aangeboden. De fietsen ….., viel mee. Ze waren nog net niet helemaal verroest, maar zijn van het kaliber : “ik zit al jaren vast aan een ketting op één van de bruggen van Amsterdam”.

Op de terugreis naar Hanoi heeft iedereen wel een deel gemist. We waren allen moe, maar voldaan.

Het einde is in zicht

16 februari 2019
Gisteren was mijn laatste volle dag in Hanoi en dus ook in Vietnam. Ik heb deze trip afgesloten met:
1. Rustig opstarten
2. Me heerlijk laten verwennen in de Spa (voet-, rug- en nekmassage).
3. Samen met Thu een streetfood tour gedaan. Ik heb heerlijk gegeten. Diverse dingen, op de meest vreemde plaatsen, heeft ze me laten proeven. Broer Minh was om een voor mij onduidelijke reden niet op komen dagen. Nou ja, dan niet.
4. Elk weekend begint op vrijdagavond de Night Market in deze omgeving. Ik heb dus nog even een flinke wandeling gemaakt – ik moest het vele eten ook laten zakken – om te zien wat er allemaal te halen valt. Je kunt je voorstellen, het gebruikelijke. 🙂

Vandaag vertrek ik naar Chiang Mai, Thailand.

Einde Vietnam.