Vientiane, de hoofdstad van Laos

13 juni 2019
Vanuit Chiang Mai vlieg je dus eerst naar Bangkok en daarna naar Vientiane. Hoewel Thailand en Laos aan elkaar vastgeplakt zijn ben je alles bij elkaar zo’n 4,5 uur onderweg.
Bij aankomst kwam het “met bakken” uit de hemel. Een echte tropische regenbui.

Als voorbereiding op mijn reis naar Laos had ik het een en ander gelezen op de website van Azië-Expert.
Het aanvragen van een visum kon het beste en goedkoopste “on arrivel”. Er werd aangegeven: “zoek de langste rij op, want daar worden de visa verstrekt, betaal een aantal dollars, en je kunt verder. Ze zijn in Laos niet zo moeilijk”.

Visum voor Laos

Eenmaal het vliegtuig uit ging ik dus op zoek naar “de langste rij” bij de douane. Nou, we stonden er uiteindelijk met z’n 3-en geloof ik.
1500 Bath aftikken, een formulier en pasfoto inleveren en weg kon je. Binnen 3 minuten was je de douane voorbij.
De mensen met een eerder aangevraagd visum stonden in een VEEL langere rij. Lachen hoor.

Bij de bagageclaim aangekomen – dus zo’n 10 minuten nadat we geland waren – hadden ze mijn koffer al van de band afgehaald en stond die vol smart op mij te wachten.

Eenmaal aangekomen in de aankomsthal heb ik een paar “kippen” gepind. De munt van Laos. Voor ongeveer € 100,- was ik miljonair. Een gevoel van “Kip, ik heb je”. Nu kon ik een simkaart kopen en de taxi naar het hotel betalen.
Uber en/of Grab werken niet in Vientiane, dus ik moest naar de reguliere (prepaid-)taxi. Ja, ja, daar zijn ze weer. 60.000 kippen, en niet eens op een stokje. Nou ja, is ook maar 6 euri.
Redelijk droog was ik binnen 10 minuten in mijn hotel.

Family Bouquet Hotel

Allervriendelijkst werd ik ontvangen door 2 jongedames. Bij het inchecken bleek dat ik niet ZO erg wakker was tijdens het boeken. Ik had namelijk voor een dag later geboekt. Maar geen probleem, ze hadden een kamer voor me. Pfff, gelukkig. Sukkel.
n
Als ik een kamer boek let ik, naast de prijs, de locatie en de voorzieningen, ook op de grootte van de kamer. Ik wil dan een kingsize bed en rond de 30m2. Niet zo’n kippenhok waar je schoenen en slippers net naast elkaar passen.

In de kamer aangekomen bleken de “allervriendelijkste dames” mij dus in een kleine kamer te hebben willen proppen. Een reiziger alleen, GEEN grote kamer.
Ik was dus weer snel beneden om mijn beklag te doen en te vertellen dat ik dit niet accepteerde.
Ze zouden mij dan “gratis” upgraden. Een grotere kamer – nog steeds geen 30m2 – werd mij getoond. Ik ben hier maar mee akkoord gegaan, want deze was aanzienlijk ruimer.

Vientiane goedkoop? Echnie…

14 juni 2019
Gisteren was het pokkeweer dus heb ik, na een vermoeiende en stressvolle reis 🙂 🙂 , niet echt veel meer gedaan. Maar je moet toch ook eten.

Ik ‘s-avonds naar de Nightmarket. Lekker gelopen, maar voor mij valt er niet echt veel te halen. Heel veel kleding, kleding en kleding. En hier en daar wat goedkope rommel-hebbedingetjes.
Nauwelijks (lees: geen) eettentjes waar je even rustig kunt zitten en genieten van een goede maaltijd.
Onderweg naar het hotel ben ik maar bij het eerste de beste locale restaurant gestopt en heb een heerlijke seafood stoofbrouwsel met rijst naar binnen mogen werken. Kostte een paar centen, maar de moeite waard.

In vele uitingen op internet beschrijven ze dat Laos zooo goedkoop is. Nou, in ieder geval niet in Vientiane waar ik tot nu toe heb rondgelopen. Het is, voor Aziatische begrippen, alles behalve goedkoop.

* Een redelijk eenvoudige shrimpsalade: 35.000 kippen (€ 3,50)
* Scooter huren 80.000 kippen (€ 8,- . Elders rond de € 5,- / € 6,- )
* Vanille milkshake 35.000 kippen
* Uurtje masseren 80.000 kippen ( elders € 5,- )

Natuurlijk, de meeste dingen zijn nog steeds veel goedkoper dan in NL, maar in vergelijk met andere Aziatische landen, aardig aan de prijs.

Op safari door Vientiane

Als je dan toch een paar dagen in Vientiane bent, dan wil je toch ook wat zien. Dus ik op pad. Toeristenmap van de stad op zak.

De meeste dingen zijn te lopen, maar je kunt je, met de enorme hitte, er aardig op verkijken.
Eerst naar het Presidential Palace, op zo’n 10 minuten lopen van het hotel. Je mag er niet naar binnen, tenzij je Rutte of Trump heet.

Ook even langs het Chao Anouvong park gelopen waar je vriendelijk wordt begroet door dhr. Anouvong (standbeeld).

Mijn weg vervolgend naar het Patuxai monument. Een tegenhanger van de Arc d’ Triomph. Je kunt naar boven klimmen voor het uitzicht.
Niet gedaan natuurlijk. Mijn hotelkamer is ook op de 6e verdieping, dus ik heb genoeg uitzicht.
Wel even een stop gemaakt om een flesje water naar binnen te werken.

Eigenwijs als ik ben – in het hotel hadden ze me verteld een TukTuk te nemen – ben ik verder gaan lopen naar de Grote Heilge Stupa ( Pha That Luang).
Mijn God, dat bleek toch een behoorlijke tippel. Zo’n 4 km, ongeveer 45 minuten lopen. En dat in die hitte.

Toen ik uiteindelijk weer terug was in het hotel waren AL mijn kleren zeik en zeiknat. Ze hebben 2 dagen nodig gehad om te drogen.
En ik…., kon eigenlijk geen boe of bah meer zeggen. Mijn voeten wilden gewoon niet meer. “Net goed, had ik maar moeten luisteren naar wijze raad”.

Toch ‘s-avonds nog een wandeling gemaakt op zoek naar een goede maaltijd. Ik heb mezelf toen maar verwend en ben aan tafel geschoven bij een restaurant waar ik een HEERLIJKE steak heb genuttigd.

Het Buddha park

15 juni 2019
Onderweg op je reis kom je zo hier en daar mensen tegen die alleraardigst zijn, een praatje met je maken en zowaar bereid zijn je wat van hun stad/land te laten zien.

Zo ook ontmoette ik May en Eng. May, werkzaam aan de plaatselijke universiteit en Eng, huisvrouw en toegewijd moeder van 3 kids.
Of ik al naar het Buddha Park was geweest. Zij waren voornemens daarheen te gaan.

Je begrijpt, ik liet me geen 2e keer uitnodigen en stapte al snel in een ZoekZoekie, mijn benen half in mijn nek :):).
Op ongeveer 45 minuten – en zeker met de rijvaardigheid van May (ze noemde zichzelf al een “turtle”) rijden van Vientiane ligt het Buddha Park.
Prachtig park, mooie beelden en hutjes waar je wat kan lounchen, eten en drinken. We hebben het er dan ook van genomen.
Onderweg naar het hotel werd Eng door haar 22 jaar oudere echtgenoot gebeld die haar onderweg oppikte.
May bracht mij, voor mijn gevoel via de zuidpool, weer veilig naar mijn hotel. Voor hun welwillendheid duizendmaal dank zeggend.

Nadat ik in de buurt een heerlijke zalm had genuttigd vond ik het toch tijd worden om een goede voetmassage te ondergaan. Heerlijk.

16 juni 2019
Vandaag een rustig dagje. Slecht geslapen. Waarom weet ik niet, maar vanaf 3am zat ik me te vervelen. Vroeg aan het ontbijt en daarna toch weer even bijgeslapen.

Ik had al enige tijd de website niet bijgewerkt, dus leuke klus voor de dag. En …. weer naar de masseuse voor een voet, rug en nek behandeling. Zo, ik kan er weer even tegen.

Naar Vang Vieng

18 juni 2019
In Vientiane had ik het wel gezien. Tijd om te verkassen.
Volgens diverse site zou Vang Vieng één van de toeristische trekpleisters moeten zijn. Dus een busticket gekocht.

Ik werd door een mini-van opgehaald bij het hotel. En 4 minuten later mocht ik overstappen in een grote, luxe, bus. Nou ja, luxe??? Laten we zeggen “BUS”.

Toch een bijzondere rit. Voordat we de stad uit waren, was het een half uur later. De goede man, chauffeur, stopt op bijzondere plekken. Stapt er ineens weer een passagier in. Ik vermoed zijn oma, zijn buurvrouw, tante. Ik weet het allemaal niet. Dan weer stopt hij bij een werkplaats om een doos op te pikken. Nou ja, ik had de tijd en het zal me een zorg zijn. Als ik maar in Vang Vieng aankom.
Gelukt. Ruim 4 uur duurt de trip. En dat voor € 9,50 .

Premier Vang Vieng Hotel

En zo bereikte ik Vang Vieng. Aan de rand van de stad (eigenlijk een groot dorp) moesten de passagiers maar zien hoe ze in het hotel kwamen.
En gelukkig , ja ja onze redding, stond er een TukTuk meneer 🙂 🙂 die ons met alle liefde “af wilde zetten” bij onze hotels.

Het hotel was net 4 maanden geopend. Je zou dus zeggen ‘nieuw’. De manager van het hotel had volgens mij net de middelbare school afgerond en had geleerd recht te plassen. Volgens mij was hij niet ouder dan een jaar of 20, afkomstig uit Vietnam. Ja ja, ik heb een uitgebreid praatje met hem gemaakt.
Het hotel was eigendom van zijn broer, en hij moest het runnen. Letterlijk dag en nacht. Zwaar leven.
Ik kreeg een upgrade naar een familiekamer, want het was druk en alles was bezet.

Veel had ik niet te klagen in het hotel. De kamer was ruim. Alles wat een hotelkamer nodig heeft was aanwezig.
Maar …… hoewel onze rechtplasser zijn uiterste best deed en allervriendelijkst was moest hij nog wel het een en ander leren. Hoe een hotel te runnen.
– Bedden opmaken en kamer schoonmaken zat er niet in. Tenzij je er om vroeg. Want zei hij, sommige gasten vinden het niet leuk. ????
– Ik had aan de verkeerde knoppen van de TV gezeten. Dus ontregeld. “Sorry voor het ongemak”. En verder was de dienstverlening klaar. Ik heb uiteindelijk zelf maar een beetje zitten pielen en kreeg de TV weer aan de praat, met beeld. Ik had we weliswaar niet zoveel aan, want ik spreek geen Laotiaans of Chinees. Nou ja…..

– Hij heeft vooral jongelui in dienst. Die zaten de hele godganse dag in de lobby, vermoedelijk uit verveling, TV te kijken op hun mobiel. Hetb geluid gewoon “vol” zodat iedereen kon meegenieten.
Een andere “schoonheid” ging gewoon op een stoel in de lobby, met een kussen onder haar hoofd, haar verouderingsproces te voorkomen. Ze lag daar dus gewoon te slapen. En dit alles met goedkeuring c.q. deelname van “onze manager”.
– De Laundry-service was ook lachen. Het vuile goed had ik in 2 zakken meegegeven. Ik kreeg dezelfde zakken retour met het gewassen goed. “Nee, strijken doen ze hier in Laos niet”. “Ja, wat heb ik er dan aan. Had ik net zo goed naar de wasserette om de hoek kunnen gaan”. Ja, ja. Een strijkijzer kon ik ook niet even lenen, want de Laudry-shop had die niet. Huh ??? Nou ja, met wat improvisatie heb ik het zo goed mogelijk opgelost.
– Het hotel verzorgde ook motorbike rental. Een samenwerking met een lokale verhuurder. Tja, dat de rem het niet deed, daar was toch geen probleem over? Nou, toch maar de motorbike laten omwisselen.

Onze jonge manager komt er wel, maar dat heeft even tijd nodig. Hij is in ieder geval een harde werker en serieus.

Ik heb echter maar weinig kunnen genieten van mijn motorbike. Het was slecht weer. Vrijwel de hele ochtend heeft het geregend.
‘s-middags brak gelukkig de zon door en heb ik een paar rondjes door de stad gereden en ben ik naar “De Blue Lagoon” gereden.
Een soort natuurlijk waterpretpark. Prachtig en druk bezocht.

Op hetzelfde complex was ook de Poukham Cave, maar daar ben ik niet in geweest. Al genoeg Caves gezien.

21 juni 2019
In Vang Vieng viel er voor mij niet veel te beleven. Genoeg barretjes en restaurantjes. Massagesalons om de 50 meter. Heel veel hotelletjes.
De dingen “to do” beperkten zich tot activiteiten voor jongeren ( raften, kanovaren, olifanten het leven zuur maken, off-road tours en “Watten” bezoeken. Heb ik allemaal aan mij voorbij laten gaan.
De Night Market en de Walking Street waren allebei 1 klein straatje en voornamelijk met kleding volgepropt. Niets voor mij bij.
Tijd voor de volgende uitdaging.

Luang Prabang

22 juni 2019
Online een busticket gekocht. Erg handig, want je wordt door de mini-van bij het hotel opgehaald. Super makkelijk.
Kort na vertrek kwam ik er gelukkig achter dat ik mijn zonnebril op de hotelkamer was vergeten, dus moesten we even terug. De bril is te duur om zomaar achter te laten.
Ik schaamde me al enigzins, want door het terugrijden zouden andere passagiers langer moeten wachten. Dacht ik…..
Tot mijn verbazing gaf de goede man vol gas. Ik bleek de enige passagier te zijn. Althans, voor de busmaatschappij.
Ik verdenk de man er namelijk van dat hij, op kosten van de baas, er een eigen maatschappijtje op na hield. Hier en daar stopte hij plotsklaps en stapten mensen in de bus. Bustickets heb ik niet gezien, wel geld.
We zijn zelfs gestopt zodat één van de passagiers, een oude mevrouw, op haar gemak een stapel ananassen kon kopen. Langs de weg.
Nou ja, kan mij het allemaal schelen. Ik heb de tijd.

Ondanks de diverse “spontane” stops waren we door het erg hoge tempo van onze chauffeur zo’n 45 minuten eerder in Luang Prabang. Ik werd keurig de Mini-Van uit gedirigeerd bij de busterminal.
“Nee, ik zou afgezet worden bij mijn hotel”. De driver keek mij verbaasd aan. Via de ontvangen mail probeerde ik hem ervan te overtuigen. Tot ik zag dat het verzoek, in letters die ik zonder bril niet kan lezen, was afgewezen. Dus ik naar de TukTuk-meneren die me al op stonden te wachten.
Met liefde wilden ze me voor 50.000Kippen naar mijn hotel brengen. In goed Engels maakte ik ze in het equivalent van “je kan de pokken krijgen” duidelijk dat ik daar niet mee akkoord zou gaan. Uiteindelijk werd het 30.000Kip. Nog veel te veel, maar a la. Noem het maar mijn bijdrage aan ontwikkelingshulp.

Villa Boua Thong

De rit naar het hotel was in 5 minuten geregeld. Maar, alhoewel we aan de overkant van de straat stonden, was het vinden van het hotel een hele opgave. De overbuurman die een restaurant runde wist niet eens van het bestaan. Hij klom in de telefoon voor mij en belde het goed verstopte hotel.
Dus, gevestigd aan de overkant en via een smal pad te bereiken.

Ik werd op allervriendelijkste wijze ontvangen. Een welkomstdrankje en wat uitleg over de spelregels viel mij ten deel. Het complex zag er ook alleraardigste uit. Een goed begin.

Ik haat dit

Bij het zoeken naar een hotelkamer kijk ik altijd naar gratis wifi, ontbijt inbegrepen, een tweepersoonsbed EN de grootte van de kamer. Kamers rond de 30mtr2 vind ik acceptabel. Geen kippenhokken voor mij.

Ik kreeg een kamer toegewezen en moest constateren dat ik een kamer had gekregen van max. 20mtr2. Dat proberen ze me vaker te flikken omdat ik alleen reis. Blijkbaar vinden de hoteleigenaren, en zeker die in Laos, het overdreven dat een individuele reiziger een grote kamer bezet.

De dame die mij zo allervriendelijkst ontvangen had, volgens mij ook de eigenaresse of de manager, keek mij verbaast aan. Dit was toch echt de kamer die ik geboekt had. Echnie. Ik weet echt wel wat 30mtr2 is en bovendien, een aantal zaken die in de kamerbeschrijving stonden, waren er gewoonweg niet. Daar was overigens ook geen ruimte voor.

Ze wilde me wel overzetten naar een 3-persoonskamer, maar dat sloeg nergens op. De kamer was weliswaar wat groter, maar door het extra bed schoot ik er qua beschikbare ruimte weinig mee op.
Tja, en iets anders had ze toch echt niet. Ik mocht de boeking anuleren en de volgende dag vertrekken als ik dat wilde.
Uiteindelijk heb ik de kamer maar geaccepteerd. Geen zin in een gevecht elke keer of voor die paar dagen Luang Prabang weer verkassen naar een ander hotel. Ik baalde wel. Wat een gezeur allemaal.

In de beschrijving op Booking.com had ik gelezen dat het ontbijt als “voortreffelijk” werd beoordeeld. Dus ik de volgende ochtend naar het ontbijt. Domper.
Ik kreeg echt de indruk dat ze de recenties door gevangenisboeven hadden laten schrijven. Mensen die niet zoveel gewend waren.
Het ontbijt was zeker niet slecht van smaak, maar om het nu het predikaat “voortreffelijk” te geven. Je mocht van de (kleine ontbijt-)kaart wat te eten en te drinken bestellen. En je kreeg wat fruit. Dat was het. Geen buffet zoals ik bij vele andere hotels gewend ben.

Voor deze dag had ik een motorbike besteld via het hotel. Voor 90.000Kip zou ik een goede nieuwe motorbike krijgen. Zo nieuw was deze in ieder geval niet. Een meneertje van de rentalshop begon met mij een discussie dat ik mijn paspoort moest afgeven als ik wilde huren. Dat gaat NIET gebeuren. Uiteindelijk hebben we een compromie gesloten en mocht het hotel mijn paspoort in bewaring houden.

Blij als een jonge hond vertrok ik met mijn motorbike. Naar het eerste de beste benzinestation. Tja, ze hebben in Azië een andere beleving van service. Je krijgt een lege tank en je mag hem ook weer leeg terug brengen.

Eenmaal de tank volgegooid, want ik wilde een leuke trip gaan maken nadat ik in de stad had rondgereden, ontdekte ik dat mijn linkerspiegel alle kanten op ging, behalve de goede. Als iemand mij passeerde zagen zij meer in de spiegel dan ik. Bovendien werkte de km-teller niet.

Ik terug naar het hotel. Toen had ik het “ECHT” gedaan. De eens zo vriendelijke dame veranderde in Eucalypta, de bosheks.
De spiegel werd zover gedraaid dat er geen beweging meer in zat. Dat ik er niets in kon zien was niet belangrijk.
De motorbike was prima. Alle motorbikes waren hetzelfde dus kwam het er op neer dat ik niet moest zeuren. Ik nam er geen genoegen mee.
Eucalypta bood me al snel aan de motorbike zonder kosten terug te geven, evenals de 20.000KIP die ik aan benzine in de tank had gestopt.
Ik was echt klaar met die mevrouw en ben een rondje gaan lopen om af te koelen. Dat lukt natuurlijk niet bij 41graden.

Eigenlijk wilde ik dezelfde dag het hotel nog verlaten. Op Booking.com nog even gekeken wat er te boeken was. Ik heb er langs een paar gelopen, maar besloot uiteindelijk deze dag toch maar te blijven.
Teruggekomen van mijn wandeling werd ik door Eucalypta weer allervriendelijkst aangesproken. Alsof er helemaal niets was gebeurd. Het zal wel.

Mijn irritatie liep verder op toen ik die middag een Nederlands gezin sprak die mij vertelden dat ze een prachtig mooie, grote kamer hadden. Alles er op en er aan.

Dat gaf voor mij ook de doorslag om een ticket te boeken en de volgende dag te vertrekken. Uit Laos. Ik had na, mijn ervaring met de mensen van Laos geen behoefte meer elders mijn heil te zoeken.
Terug naar mijn geliefde Chiang Mai.

Dat het geen zuivere koffie was met de eigenaresse van het hotel bleek al snel. Binnen een uur na mijn vertrek ontving ik een mail van Booking.com met de vraag of ik inderdaad niet had ingecheckt in het hotel. Dat hadden ze van het hotel doorgekregen.
Uiteraard heb ik gemeld dat ik wel degelijk had ingecheckt maar eerder, uit onvrede, ben vertrokken.

Daags daarvoor, als in Vang Vieng, had ik me verdiept in het verkrijgen van een Visum voor China. Dat had mijn volgende stop moeten worden. Helaas bleek dat niet online geregeld te kunnen worden. Je moet persoonlijk naar de Ambassade of het Consulaat. Tja, en dat zat in Vientienne. Je snapt dat ik daar niet naar terugging. Zo leuk was het daar niet. Bovendien is het aanvraagformulier voor een Visum 5 pagina’s lang en moet je exact aangeven waar je wanneer verblijft. En ja, zo ver was ik helemaal nog niet en zo heb ik mijn reis niet ingericht. Tijd voor uitgebreid onderzoek dus.