Terug in India

2 maart 2019
De ochtend van mijn vertrek naar India vooral in alle rust doorgebracht. Ik moest nog wel even de gehuurde scooter terugbrengen. Even gaan lunchen en rond 14.30 met de rode taxi naar het vliegveld. Dit keer kwam ik er niet zo goedkoop vanaf want ik moest BHT150 afrekenen. Heb het natuurlijk gedaan.
Voor mijn vertrek sloeg mijn telefoon uit. Was loeiheet. Maar, geen paniek. Af laten koelen en daarna weer opstarten. De laatste dagen was hij al meermalen wat aan de hete kant geweest en af en toe sloeg hij uit waarna hij al dan niet met mijn hulp weer opstartte.

Binnen een poep en een zucht was ik op het vliegveld. Easy ingecheckt en naar de gate. Zo groot is het vliegveld van Chiang Mai niet, dus 2 deuren door en je staat alweer bijna buiten. 🙂 Geintje.

Ook nu weer kreeg ik bij het inchecken te horen dat we zo’n 20 minuten vertraging hadden. En omdat ik door moest vliegen van Bangkok naar Mumbai kreeg ik maar liefst 2 herkenningsstickers op mijn blouse geplakt. Bij aankomst zou dan naar mij gezocht worden om op tijd te boarden. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen.

De reis verliep voorspoedig. Weliswaar nog iets later vertrokken dan gedacht. Naast mij, seat 4D, zaten twee 50+ tortelduiven die waarschijnlijk net verliefd op elkaar waren geworden.

Militaire precisie

Omdat ik bijna helemaal vooraan ik het vliegtuig zat was ik zo buiten. Hé, een moment van herkenning.
Beneden aan de vliegtuigtrap stond een vriendelijke dame te zwaaien met een blaadje met mijn naam en die van drie andere passagiers.
Wij werden apart gezet en hoefden niet, net als alle andere passagiers, in de grote bus. Wij werden opgehaald door een mini-van.

Nog net niet met rokende banden werden we naar het transitgebouw vervoerd. We moesten het meermaals op een rennen zetten om onze “sergeante” bij te kunnen houden. Ergens onderweg werd één van de passagiers door een “collega-sergeant” een andere richting op meegenomen.

Als een haas richting de scancontrole. Alles op de band, schoenen uit en fouilleren maar. Toen ik me omdraaide om weer verder te gaan was ik weer 2 passagiers kwijtgeraakt en mocht ik alleen met de “sergeant” mee.
Weer hollen geblazen. Aangekomen bij de boardinggate zei de “sergeant” mij gedag en gaf me mee aan een meneer met een walkie talkie in zijn hand.
Hup, de volgende mini-van in. Helemaal voor mij alleen. Met een paar minuten rijden kwamen we aan bij het vliegtuig. Nog geen 2 minuten later gingen de deuren dicht en kon de reis aanvangen.
Hoe bedoel je: “precies op tijd”!!! 🙂

Rare vogels die Indiërs

Ik denk dat het vliegtuig voor 90% vol zat met Indiërs. Aangekomen bij mijn plek – 18D – zat er een mevrouw op mijn plek. Wat achteraf haar man bleek te zijn, zat aan het raam.

Beiden stonden op, de vrouw ging aan het raam zitten, de man in het midden van de rij. Stel je toch eens voor dat die “wilde neger”, al dan niet per ongeluk, zijn vrouw zou aanraken. Nou, van enige aantrekkingskracht was TOTAAL geen sprake. Lelijker heb je ze bijna niet.

We hebben ruim 4,5 uur naast elkaar gezeten. De man heeft geen woord tegen me gezegd. Blijkbaar had hij het te druk met zijn vrouw beschermen tegen al dat geweld van een buitenaards wezen, waarvan de herkomst niet goed te achterhalen was. Ik dus.

De klap

De hele middag en avond had ik gepoogd mijn mobieltje weer op te starten. Geen beweging in te krijgen. HEEEEEL vervelend, want daar staat alles in en op wat ik nodig heb om te bereiken, bereikt te worden, geld op te nemen, taxi te bestellen etc. etc.
Baalde als een stekker, want ik had toch bedacht om met een Uber taxi van het vliegveld naar het hotel te gaan. Nou dat ging mooi niet door. De “bestel-“app zit natuurlijk in mijn telefoon. Maar, ik heb voor hetere vuren gestaan.

Van het vliegtuig naar de douane bleek net zo ver lopen te zijn als we gevlogen hebben vanaf Bangkok. Wat een pokke-eind. Waarschijnlijk wilden ze het vliegtuig, zo laat ‘s-avonds, snel bij de “stalling” hebben en mochten de passagiers lekker lopen. Exercising.
De douanemeneer was ook nog eens sjachie. Dan moest hij dit, dan miste hij dat. Maar goed, ik had nog een redelijk goede bui. TOTDAT ……

De bagageband bleef maar gaan. Heel veel koffers en dozen van half Bombay wat in het vliegtuig had gezeten. Behalve ….. jawel, die koffer van mij (en nog een meneer, uit India). Beiden waren we transitters.

Na 30 – 45 minuten werden we naar een bali gebracht om ons beklag te doen. Formulier in 4-voud. Zes keer je paspoort laten zien. Alles moeten ze van je weten. “Meneer, wat is de waarde in de koffer?” Weet ik veel. $ 500 ?
Nee, dat kan niet, want je mag maar $ 350 (ik noem maar een bedrag) aan spullen hebben. “Kan mij het schelen, ik weet niet wat de waarde is. Dan zet je toch lekker $ 350 neer.”
Ik was ook te vermoeid om überhaupt na te denken wat er allemaal in de koffer zat.
Nadat een hele hoge mevrouw, met maar liefst 4 strepen op haar schouder, haar handtekening had gezet mochten we beiden het pand verlaten. Vrijwel met lege handen. Welkom in India 🙂 .
Ik had alleen mijn rugzak met laptop en wat kleine spullen bij me.

Over oplichting

Wat ik eigenlijk nooit doe, is op gebler van verkopers afgaan c.q daarop reageren. Wat mij ditmaal mankeerde weet ik niet goed. Zal wel het diepe verdriet zijn geweest van mijn koffer en mijn mobiel :).

Ik gaf aan dat ik inderdaad een taxi nodig had naar mijn hotel, Suba International. Dat is dan 500 Roepi (€ 6,- 🙂 ). Nog helemaal in de ban van de andere currencies heb ik het geweldige aanbod geaccepteerd.
Toen ik zag dat het geld in zijn borstzak verdween werd ik wakker, maar te laat.
Binnen 5,5 minuut, het was inmiddels zo’n 1.15am, was ik op de plaats van bestemming. Geweldig hotel overigens, hitech. Alles (lichten, deur openen, TV, internet etc. etc.) te bedienen via een tablet.

Ik heb wat geslapen, maar had teveel adrenaline in mijn lijf. Ik was dus weer vroeg wakker.

Richting Pune

3 maart 2019
Na het heerlijke ontbijt ben ik even gaan wandelen. Ik moest pinnen.
‘s-Nachts had ik natuurlijk niet veel gezien van de omgeving, maar nu had ik alle tijd en ruimte.
Eigenlijk wist ik weer waarom ik niet terug wilde naar India. Wat een vreselijk vies land. Alles wat je om je heen ziet en eventueel aan moet raken is smerig.
En wat een oorverdovende herrie. De hele dag en weg door. Dat getoeter, dat verkeer.

Onverrichter zake moest ik terugkeren van de ATM. Mijn “wereld -opnamemogelijkheid” was verlopen. En door mijn defecte mobiel kon/kan ik deze ook niet aanzetten. Vette pech dus.
Maar geen nood ik had nog genoeg cash om de rit naar Pune te betalen. Althans dat dacht ik. Buiten de normale ritprijs 1750 roepie ( voor 3,5 uur sturen; en daarna terug) moet ook nog tol betaald worden. Zo’n 350 roepie.
Te weinig cash dus om de driver te betalen.

Eenmaal in de mij bekende omgeving van Koregaon Park heb ik de driver laten stoppen om geld te kunnen wisselen bij een wisselkantoor. Ik had nog zo’n $ 100 in mijn portemetniks. Pffff, de rekening kon betaald worden.

Op naar het appartement, waar ik zo’n 20 minuten moest wachten op de sleutelhoudster. Die had ik vooraf moeten bellen, maar door mijn defecte telefoon lukte dat niet, want ik had geen telefoonnummer.
De bewaker heeft haar toen voor mij gebeld.

Daarna op een draf naar de telefoonwinkel. Mijn mobieltje moet zo snel mogelijk actief worden gemaakt. Ik ben benieuwd.

Alles is goed gekomen

In de telefoonwinkel heb ik Suresh, de eigenaar en telefoonspecialist, benadrukt hoe belangrijk het voor mij is dat de telefoon snel weer operationeel is. Hij begreep het, dacht ik.
Hij had 2 uur nodig om de reparatie uit te voeren en dan zou hij me bellen.
Nou, hij had een Surinamer kunnen zijn. 🙂 Begin van de avond (6 uur later) had hij nog niet gebeld. Dus ben ik maar weer naar zijn shop gegaan.
Hij had al wat tests uitgevoerd, zei hij.
Drie maanden geleden had ik hem de batterij al laten vervangen. Ik stelde dus voor de oude batterij weer in het toestel te plaatsen, want die deed het destijds nog. Zo gezegd, zo gedaan.
Na ongeveer een uur wachten kon ik met een blij gezicht EN een werkende telefoon weer huiswaarts.

Ik snap waarom de goede man mij na 2 uur niet gebeld heeft. In dat uur dat ik daar zat, was het een komen en gaan. Af en toe kun je je kont niet keren in zijn winkel. De hele tijd komen er mensen met hun telefoonproblemen binnen.

Terwijl ik in de telefoonwinkel stond te wachten werd ik door Bangkok Air gebeld dat mijn koffer terecht was. De volgende dag/avond (maandag dus) zou deze bezorgd worden.

Huur betalen

4 maart 2019
Ik had door mijn telefoonperikelen nog geen geld kunnen pinnen. Maleni (de zaakwaarneemster van de huisbaas) en Rashmi (van het makelaarskantoor) stonden er toch op langs te komen. Gezellig.
We spraken af dat ik de volgende dag het geld aan hen zou betalen. Voor 2 maanden, want ik had met de tandarts afgesproken dat de gehele exercitie vóór 1 mei zou zijn afgehandeld.

Helaas, per dag krijg je maar 40.000 roepie uit de ATM. Veel te weinig. Rashmi komt nu elke dag 40.000 roepie halen tot de volledige huur is voldaan.

De tandarts, het vervolg

Na het vertrek van Maleni en Rashmi ben ik toch even in de verwenstand gedoken en ben ik naar de pedicuresalon gegaan. Mijn hielen zagen er namelijk niet uit.

En toen ….., naar de tandarts. Ik werd allerhartelijkst ontvangen. Het is zo’n lief mens. Je zou er bijna graag heengaan om gewoon al je tanden te laten trekken. (bijna gelukt bij mij overigens)

Ze was in eerste instantie heel tevreden over het herstel. Ik zal niet teveel in details treden, maar er werd heel wat geboord, pinnen ingebracht en een tweetal kleine ontstekingen verwijderd. Daarna hechtingen er in. Natuurlijk alles onder verdoving, maar dat hielp niet overal even goed.

Ik meen dat in mijn rechter onderkaak het bot ook niet voldoende was aangegroeid zodat ze wat bot elders vandaan heeft toegevoegd. (= wat ik uit haar verhaal begrijp overigens)

Een van haar assistenten werd er op uitgestuurd om medicatie voor mij te halen en een ijsje om alles af te koelen. Tevreden, maar met aardig wat pijn ging ik naar huis.

Eenmaal thuis werd ik onwel. Van de pijn. Nadat ik wederom pijnstillers had ingenomen ben ik ben op de bank in slaap gevallen. De rest van de avond ging het weer wat beter, maar toch heel veel geslapen.

Herstellende

5 maart 2019
Heel veel geslapen en mijn medicatieschema gevolgd. Even naar de lokale supermarkt om yoghert, Yakult en fruit te halen. En naar de ATM.
Rond 12.00 uur kwam Rashmi weer om de volgende betaling op te halen. Waarschijnlijk zag ze hoe beroerd ik er aan toe was. Ze bood aan rijst met dahl (zijn groene of gele erwten) voor me te maken. En … aardbeienmilkshake. Dit aanbod sloeg ik uiteraard niet af.

Rond 17.00 uur was ze weer terug. De rijst met dahl was erg lekker. De milkshake SUPER.

Het gaat steeds beter. Geen pijn meer. En ik voel de krachten in mijn lijf weer langzaam toenemen. Ik ga alleen voor de hoogst noodzakelijke dingen nog naar buiten. Voor de rest blijf ik nu binnen en rust veel. Heerlijk.

De eerste week terug

Zoals ik reeds aangaf wilde ik het de eerste week lekker rustig aan doen. Herstellen van de kaakoperatie.
Alleen voor het hoognodige ben ik de deur uit gegaan. Boodschappen doen, telefoonwinkel, ommetje maken. En voor de rest gewoon binnen. Rusten, wat administratie, Netflixen en mensen kijken. Naast mijn appartement heb je namelijk een Joggerspark. Geopend tussen 7 tot 10 en van 16 tot 20 uur. Mensen doen daar de meest bijzondere oefeningen (slaat vaak helemaal nergens op) en lopen als slachtvee rondjes in het park. Maar ze doen tenminste wat aan exercising. Het zal wel allemaal.

Dat ik nog niet helemaal hersteld was de eerste dagen werd pijnlijk duidelijk. Op een van de korte wandelingen die ik dacht te moeten doen, struikelde ik over de secuur geplaveide weg ( niet dus; alleen de lucht is hier strak), op mijn schouder. Ja, die geblesseerde.
Gelukkig viel het mee, de pijn en de schade. Sterker nog, ik had de indruk dat de val juist geholpen heeft de schouder iets mobieler te maken. Ik kreeg van “zeer bezorgde familieleden” dan ook het advies nog een paar keer op m’n platte gezicht te gaan. Dan was ik er zo vanaf. Lief van ze hé???? 🙂

Afvallen

“Wie mooi wil zijn moet pijn lijden”. Nou heb ik het voordeel dat ik al heel mooi ben :):), maar het was toch hard nodig om wat kilo’s kwijt te raken.
De hele exercitie met mijn gebit helpt in ieder geval ook enorm om de door mij gestelde doelen te behalen. Inmiddels ben ik zo’n 17-18 kg kwijt. En nog zeker 10kg te gaan.
Momenteel leef ik voornamelijk op yoghert, banaan, milkshake, water en fruitjuices. De kilo’s vliegen er natuurlijk vanaf. Nog even volhouden dus.

Al mijn kleding zit meer dan ruim, dus binnenkort, wanneer ik dicht bij mijn doelstelling ben, moet ik mijn gehele garderobe gaan vernieuwen. Ik heb ook extra gaten in mijn broekriemen moeten laten maken.

Medische molen

Naast de gebitsperikelen heb ik de fysiotherapiebehandelingen ook weer opgepakt. Die schouder moet gewoon weer helemaal in orde komen.
Drie keer per week mag ik me daar melden. Dr. Aatif Noor (ja, hij is dus gediplomeerd arts en fysiotherapeut) gaat dan aan de slag om de schouder weer helemaal mobiel te krijgen. We gaan het meemaken.

Onderweg naar Dr. Noor – ik was maar eens gaan lopen, ongeveer 30 minuten – ben ik gestopt bij NM Medical. Van de tandarts moest ik een dezer dagen een foto’s laten maken van mijn kaken/gebit. Dus ik naar binnen om een afspraak voor a.s. maandag te maken.
“Oh, it can be right away. Only 5 minutes”, kreeg ik te horen. Wel even 600 roepie (€ 7.60) aftikken ja.
Nou die 5 minuten waren wat overdreven, maar binnen een kwartier stond ik weer buiten met de foto’s in de hand. Ook weer gedaan.

Aanstaande dinsdag mogen de hechtingen in mijn mond er weer uit. Hopelijk kan ik dan weer gewoon voedsel eten. Een heerlijk biefstukje zou me best smaken. 🙂

De eerste twee weken

17 maart 2019
Erg veel valt er niet te melden over deze twee weken. Die hebben vrijwel volledig in het teken van rust en herstel gestaan.
Zoals reeds gemeld moesten de hechtingen er deze week uit. Voor het eerst bij de tandarts hier zonder pijn te hebben ervaren. Binnen 5 minuten was alles eruit en kon ik weer vertrekken.
De tandarts leek het ook druk te hebben want ik had de indruk dat ze door wat stress werd geplaagd. Echtgenoot en dochter zaten ook al in de wachtkamer op haar te wachten.
Morgen, 18 maart, moet ik voor controle bij haar terug. Ik ga ervan uit dat er geen noemenswaardige bevindingen zijn.

Naast de tandarts ben ik weer volop in behandeling bij de Fysio. Driemaal per week mag ik me bij hem vervoegen.
De schouder wordt dan behandeld en mag ik ook allerlei oefeningen doen om de rug weer wat sterker te maken.
Ik loop er elke keer heen en ook weer terug. 25 minuten stevige pas. Kom daar ook altijd behoorlijk bezweet aan. En dan mag ik dus nog (buik- en rugspier)oefeningen doen. Zwaar moet ik zeggen.
Maar in combi met mijn aangepaste voeding heeft mag het resultaat er dan ook zijn.

Afvallen?

Vroeger, lang geleden, was er een serie op TV: “The invisible man” . Nog even en je zult mij ook moeten zoeken 🙂 . Nee hoor, valt best mee.
In Chiang Mai (Thailand) stond ik in de “ik verwen mezelf stand” en heb toen een nieuwe broekriem gekocht. De verkoper heeft hem perfect op maat voor me gemaakt.
Bij aankomst in India had ik nog 3 gaatjes over. Inmiddels is er nog maar 1 gaatje over en zal ik de riem dus moeten laten inkorten.
Vandaag had ik voor het eerst dat ik, toen ik het gevaarte voorop dat voor buik moet doorgaan, dacht “yes, nog even en dan is de berg (vrijwel) weg”.

Ik denk dat het ook helpt dat ik nu veel meer slaap dan in NL. Mijn lijf krijgt wat meer rust om te herstellen.
Voordat ik India verlaat wil ik eigenlijk het Himalaya gebergte zijn kwijtgeraakt. Ik doe mijn best.

Wil ik met jullie delen

18 maart 2019
In mijn eerste verslag over India schreef ik dat ik in een appartement verbleef. Een complex met 7 woningen. Ik zit op de eerste etage met een ruim balkon en uitzicht op een prachtig park. Naar ik heb begrepen gefinancierd en onderhouden met hulp van de Rotary.

Elke ochtend en elke middag lopen er mensen oneindig veel rondjes in het park teneinde iets aan beweging te doen. De één rent alsof zijn/haar leven er vanaf hangt, de andere loopt alsof hij/zij pas de volgende eeuw het rondje af wil hebben. Je ziet sommige ook allerlei oefeningen doen. Mensen die yoga doen en zich in allerlei bijzondere houdingen weten te vouwen. En dan is er elke ochtend bejaardengym. Jammer dat ze elke ochtend eindigen met een onbedaarlijk gelach – hoort bij een soort lachtherapie – en het gehele park en omgeving vervuilen met een vreselijke pokkeherrie. Nou ja, ze bewegen.

Elke ochtend pleeg ik mijn ontbijt, incl. koffie, op het balkon te nuttigen en kijk ik mijn ogen uit naar de verrichtingen van de actieve Indiërs. Inmiddels ontstaat er van mijn zijde enige herkenning wie er dagelijks rondlopen. Niet zelden denk ik dan: “vrouwtje/mannetje wat doe jezelf aan?” Een gezwoeg van jewelste.

India heeft zoals gezegd ook een ander begrip van opruimen en de stad/wijk schoonhouden. In deel 1 liet ik jullie een initiatief zien met een zebrapad dat schoongeveegd werd.

Ik voeg er graag nog wat beelden aan toe.
De straat waarin ik verblijf is doodlopend. Vanuit mijn terras heb ik vrij uitzicht op het park, maar ook op de straat.
Vanochtend dacht ik: “ik moet het vastleggen”. Elke ochtend zie ik een vrouwtje de straat schoonmaken. Alle bladeren – ja we zitten in een groen en boomrijk gebied – worden bijeen geveegd. Opruimen gaat niet in een (vuilnis-)zak. Nee, gewoon over de schutting. Dan is het een probleem geworden van iemand anders. In dit geval, de onderhoudsdienst van ons mooie park. Lachen toch? Maar ook wel een beetje triest.

En dan ook nog dit. De steden in India hebben een grote mate van luchtverontreiniging. Daar willen ze wat aan doen. Denk ik.
Op mijn wandeling naar de fysio kom ik er elke keer langs. Maar pas vandaag viel het me op. Het is 37 graden dus ik liep wat langzamer en had meer tijd om rond te kijken. En waar viel mijn oog op? Een “pollution testing centre” . De eerste gedachte die bij mij opkwam was, het centre op zich is al voldoende pollution. Wat een barrel.
Er hangen wat slangetjes uit en een mannetje ligt er altijd in te slapen. Apparatuur heb ik er niet in gezien. Dus zal me niet verbazen als het allemaal “voor het oog van India” is. Nep dus.

Bijzondere dagen

Wanneer je voor langere tijd vertrekt, zeker naar mooie warme oorden, krijg je steevast te horen: “Ik kom je wel opzoeken hoor, gezellig”. Goed bedoeld, maar in de praktijk loopt het toch vaak anders. Het idee verwatert, niemand komt.
Kun je mensen ook niet kwalijk nemen. De wereld draait door en iedereen gaat weer gewoon aan het werk.

Voor mijn vertrek hadden Margriet en Yvonne, beiden lid van mijn ontbijtclub Conn-X-e, aangegeven dat zij een rondreis door Noord-India zouden maken. Wanneer het te regelen was konden we wellicht een paar dagen samen optrekken. Ben ik natuurlijk altijd voor in. We hielden daarom ook het contact “warm”.

Na mijn terugkeer in India en hun aankomst hebben we de agenda’s op elkaar gelegd en besloten om van 19 – 22 maart elkaar te ontmoeten. In Jaipur (Noord India). Zo gezegd, zo gedaan. Maar …. klein obstakeltje 🙂 🙂

Ticket naar Jaipur

Om bij de dames te komen moest ik een vliegticket boeken. Het is namelijk twee uur vliegen vanaf Pune.
Los van het gegeven dat de website en de app van AirAsia vreselijk is en tergend langzaam had ik een veel groter probleem.

Tijdens de problemen met mijn telefoon ben ik op onverklaarbare wijze mijn simkaart kwijtgeraakt. Nergens te vinden. Gevolg – en ik zal jullie de details besparen – was dat ik geen betalingen meer kan doen met mijn creditcard.
Ik heb contact gezocht met de telefoonprovider, geen oplossing. Ik heb contact gehad met de bank, geen oplossing.
Je kunt hiermee zien hoe afhankelijk we zijn geworden van protocollen en systemen. Je kunt verrekken als je in de problemen zit, want afwijken van een protocol/systeem is er niet meer bij. Menselijk denken wordt gewoonweg uitgeschakeld. Maar goed, ik maak me er maar niet meer druk over.

Ik ben zo’n beetje 1,5 dag bezig geweest om een ticket te regelen. Elke keer kwam er een andere aap uit de mouw.
Uiteindelijk bracht de creditcard van mijn lieve zusje de verlossing. Samen, aan de telefoon, hebben we de betaling kunnen verrichten, zodat ik op 19 maart jl. naar de dames kon vliegen. Gelukkig.

Ik heb toen ook maar gelijk een kamer in hetzelfde hotel van de dames geboekt. Wel zo gemakkelijk.

Naar Mandawa Haveli Hotel

19 maart 2019
De vlucht naar Jaipur verliep zonder problemen. Bij aankomst kon ik linea recta naar buiten want ik had alleen een rugzak bij me met schoon goed en mijn laptop (mijn hulp in bange dagen 🙂 ).

Bij elk vliegveld in Azië, dus ook in India, tref je ze. De heren van de pre-paid taxi. Kom je ze tegen, snel je hoofd omdraaien, niet luisteren en doorlopen.
Ik had, geleerd van een eerdere ervaring, eerst maar eens gekeken wat ik met Uber moest betalen. Voor 138 roepie kon de rit worden bezegeld. Echter, momenteel was er geen taxi beschikbaar.
Omdat ik toch langs de pre-paid taxi liep en dus werd aangesproken, heb ik toch maar even geluisterd wat het grapje me zou kosten. Hevig overleg en doen alsof ze niet wisten waar het hotel was – ver weg natuurlijk – kwamen ze uit op “slechts” 350 roepie. Koopje zou je zeggen. Toch?
Je snapt dat ik, nadat ik hen gemeld heb dat ze niet goed wijs zijn, ben doorgelopen.

Even verderop stond er een Tukje helemaal alleen. Kordaat ben ik er op afgestapt. De onderhandelingen begonnen bij 300 roepie. Ik bood 150.
Uiteindelijk zakte hij naar 220 en ik steeg naar 200. Je raad het al, ik won. Bij aankomst bij het hotel wilde hij nog steeds 220 roepie, maar ik drukte hem 200 in de hand en liep vervolgens weg.
In de verte hoorde ik weliswaar een hoop gemompel en 220, maar ik versta geen Hindi, dus einde aandacht. De groeten.

Het feest kon beginnen

Toen ik de binnenplaats van het hotel opkwam zag ik de beide dames van hun drankjes genieten op het terras. José, een vriendin van de dames, was even naar de kamer. Het was een warm welkom/weerzien.
Toch eerst maar even gaan inchecken. Kamer 102. Er bleek echter in de boeking geen ontbijt te zijn inbegrepen, dus heb ik die maar gelijk bijgeboekt.

Zo’n 20 minuten later begon de eerste gezamenlijke tocht al. Shyam, de driver van de dames, bracht ons naar een voorstelling in het Amber Fort. Een licht en soundshow. Heel indrukwekkend. Over de geschiedenis van Jaipur. Het duurde volgens Shyam exact 52 minuten.

Om de inmiddels opgekomen honger te stillen heeft Shyam ons afgezet bij een restaurant. We hebben heerlijk gegeten, voor een prikkie. Tijd om naar het hotel te gaan.

Dag 2 Jaipur

20 maart 2019
Al vroeg stond driver Shyam klaar om ons op te halen. Ook Mr. Singh, de lokale gids, was van de partij.
Eerst maar eens naar het windpaleis, Hawa Mahal. Een paleis uit 1799 waar de haremvrouwen van de toemalige Maharadja de mogelijkheid kregen de jaarlijkse parade gade te slaan, zonder zelf gezien te worden.
En toen door naar het Amber Fort. We waren er gelukkig vroeg (9.00 uur) want het was later op de dag een gekkenhuis. Een uitgebreide rondleiding viel ons ten deel. Zie foto’s.
Tijdens de rondleiding vertelde Mr. Singh over de Maharadja die hier gewoond had met vele echtgenotes en meer dan 100 concubines. Gezamenlijk besloten we daarom mij voor de rest van de dagen tot Maharadja te kronen met 3 “geheime concubines”. Margriet, Yvonne en José. Echte Indiase namen.

In het reisschema van de dames was een rit op de olifant opgenomen. Ging gelukkig niet door. De gids bleek niet op de hoogte, dus toen we er naar vroegen was het te laat. Voor ons geen probleem, want geen van ons had het op een bucketlist staan.
Aansluitend even gestopt bij het waterpaleis. Helaas niet (meer) bewoond. Het wordt nu bewaakt door 3 koeien (zie foto).

Indrukwekkend was onze volgende stop, de Jantar-Mantar. Zeer vernuftige astrologische bouwwerken uit de 18e eeuw. Het was des te interessanter omdat Mr. Singh ons erg veel over kon vertellen. Wat wist de goede man veel. Trouwens ook van het Amber Fort.

De volgende stop was – ja ja, het hoort erbij – bij een fabriek waar ze tapijten maken en kleding “printen”. Na een uitleg en eigen probeersel, werden we meegenomen naar de toonzaal. Alleen kijken, geen verplichting tot kopen. Ja ja ….
De dames werd ook aangeboden zich te verkleden in een sari. En ja hoor, ze zagen er prachtig uit.

Maar de verleiding was te groot. Er werden vele mooie tapijten getoond. En daar zat hij bij. Yvonne deed een uitstekende deal en vertrok met een prachtig mooi blauw tapijt. Keurig netjes opgevouwen, formaat damestas. Ja ik weet het, vele dames, vele maten. Laten we zeggen een gemiddelde, waar je je hele garderobe in kan stoppen. 🙂

Kleding kopen voor Holy Festival

Hij bracht ons ook nog even naar een winkeltje waar we witte kleding konden kopen voor het Holy Festival. Helaas, veel te duur. Wij gebruiken de witte kleding slechts voor 1 dag, dus we waren op zoek naar budgetprijzen. Een ander winkeltje had ze ook niet, maar er werd snel een meneertje op pad gestuurd om een lading te halen. Binnen een paar minuten was hij terug. In de tussentijd werden wij aan de praat gehouden door allerlei andere kleuren en vormen van kleding te laten zien. Ook hier niet geslaagd. Nog veel duurder.

Door mijn erg brede schouders en mijn enorme spierballen 🙂 🙂 , was mijn maat nergens te krijgen. Dus ik in dubio wat te doen. Een t-shirt zoals de dames adviseerden of een mooie blouse. Uiteindelijk zou het de volgende dag de eerste optie worden, een T-shirt.

Na een nogal uitgebreide wandeling te hebben gemaakt – we hadden de afstand ontzettend onderschat en waren afgedraaid van de dag – zijn we met de TukTuk naar het hotel gegaan. Even rusten en bijkomen.

De start van het Holy Festival

Nog vermoeid van de hele dag besloten we het diner in het hotel te nuttigen. Wel zo makkelijk en nog lekker ook.

Ons was verteld dat ‘s-avond de activiteiten rond het Holy Festival zouden beginnen. Ook voor het hotel zou het een en ander te zien zijn. Nou, voor het hotel waren we heel snel uitgekeken. We besloten daarom naar het centrum te lopen, zo’n 10 minuten vanaf het hotel.

Daar gebeurde er tenminste wat. Overal brandstapels. Mensen die af en aan liepen. Scooters schoten alle kanten op. Veel politie op de been. Een gezelligheid van jewelste. Iedereen was vrolijk, geen onvertogen woorden – we verstonden het toch niet 🙂 . We kregen meermaals een snackje aangeboden van de plaatselijke snackjesmaker. Heerlijk.

En toen begon het feest. De brandstapels werden in de fik gestoken. Met een fakkel reden ze op de scooter van de ene naar de andere brandstapel en stoken die aan. Prachtig om te zien. Maar bloody hot.
Vlakbij waar wij stonden hadden ze de brandstapel onder electriciteitsdraden geplaatst. Niemand die er wat van zei. De politie stond erbij en keek er naar. Ze vonden het allemaal best. Je snapt dat de bedrading het niet heeft gehouden. Na enige tijd was de verlichting in het hele blok uitgevallen. De aanwezig brandweer heeft nog wel even gekeken, maar dat was het dan ook. En niemand die er verder een probleem van maakte.

We zijn toch maar op tijd naar huis gelopen. Morgen een zware dag.

Poppet on a string

Toch, bij aankomst in het hotel, werden we uitgenodigd naar een poppenspel te kijken. Eigenlijk hadden we daar helemaal geen zin in. Maar zittend op het terras bleven vader en zoon om ons heen hangen.
Ik dacht slim te zijn en voor te stellen wat foto’s te maken die ik naar NL zou sturen. Naar mijn gigantische netwerk (hahaha).

De vader, laten we hem maar Ram noemen, deed zijn uiterste best om zich bij Margriet te verontschuldigen voor hun opdringerige gedrag. Als compensatie kregen zowel Margriet als ik een handgemaakte pop. Geen denken aan om het niet te accepteren.

Maar toen ik vertelde over mijn poging reclame te maken in “mijn netwerk” kreeg ik er nog eens twee mee. Een beetje teveel van het goede. Maar teruggeven was geen optie.
Mijn telefoonnummer werd genoteerd en ze moesten ook gelijk, met mijn telefoon, bellen naar een oom. Die zou als tussenpersoon fungeren en wilde mij daarom ook even spreken en kennismaken.
Ik dacht: “mijn hemel, waar ben ik aan begonnen?”. Wel heb ik ze duidelijk gemaakt dat het eventjes gaat duren voor ik weer contact zoek en niet elke dag over de voortgang gebeld wil worden.
Omdat ik er geen vertrouwen in heb is het telefoonnummer van oomlief keurig geblokkeerd. Hopelijk geen last meer van.
Trouwens, ze kunnen nu bellen wat ze willen, mijn oude Indiase nummer is uit de lucht.

Happy Holy

21 maart 2019
Shyam zou ons om 9.30 uur ophalen, op een feestterrein afzetten en ons rond 13.30 uur weer oppikken. Ik had geen flauw idee wat de dag ons brengen zou. Ik had mijn witte T-shirt aan, de dames een witte Holy jurk. Van Shyam kregen we allemaal een Holy hoedje. Het feest kon beginnen.

We werden bij een terrein afgezet. Al behoorlijk druk. Iedereen vrolijk en wenste je Happy Holy (gelijk aan Gelukkig Nieuwjaar schat ik in). Als het even kon – je had overigens geen keuze – werd je besmeurd met een kleurtje in je gezicht. Of ze gooiden het gewoon naar je toe, op je kleding.
Margriet had wat gebrek aan richtingsgevoel en gooide het recht in de ogen van Yvonne. Gevolg: enkele minuten moest de “lamme” (Margriet) de “blinde” (Yvonne) begeleiden en haar ogen afspoelen met water.
Maar, het was gezellig. Uiteindelijk werd het ontzettend druk. Heel veel muziek en vrolijke, vriendelijke mensen. Iedereen besmeurd met alle kleuren van de regenboog.

We hadden onderhand, door al het gehos en gedoe, trek gekregen in iets te eten en te drinken. Inmiddels was het al bij twaalven. Op het terrein zelf was er niets te krijgen. Dus wij van het terrein af.

Na lang zoeken vonden we eindelijk een tentje waar we even rustig konden zitten – we hadden inmiddels ook al stalpoten – en een drankje konden doen. Verse juices, wel te verstaan. Heerlijk en het kostte vrijwel niets. Ook even een heet hapje genomen. In het tentje werden dingetjes – platgeslagen deegballen – gebakken. Met een sausje, heet als het vuur van de vorige avond, werd het gegeten. Eenmaal klaar met deze intermezzo keerden we terug naar het feestterrein.

Maar al snel waren we het er over eens dat we er klaar mee waren. Moe gestreden. We wilden eigenlijk, net als vele anderen die het terrein verlieten, terug naar het hotel. Helaas, we moesten toch op onze Shyam, de chauffeur, wachten. Slimme Margriet had haar telefoon niet meegenomen, dus we konden hem ook niet bellen om ons eerder op te pikken. In en in verdrietig namen wij plaats op een stoeprand, net even buiten het feestterrein. We mochten met onze bonte versieringen namelijk ook nergens naar binnen. Snap ik wel. Die kleurtjes maken een pestbende.

Even voor het beeld: 3 blanke concubines en 1, soms op een Indiër lijkende, halve neger. Zittend op een stoeprand. Van top tot teen in alle kleuren van de regenboog, met een Holy hoedje op.

Koninklijke aanbidding

Het begon heel onschuldig. Een jongeman vroeg vriendelijk of hij met ons op de foto mocht. Aangezien we, ondanks de vermoeidheid, in een opperbeste stemming waren hebben we ingestemd. En toen nog één, en nog één.
Op een gegeven moment waren we volledig omsingeld door allemaal jongelui die met ons op de foto wilden. We hebben gebeden dat Shyam eerder zou komen. Helaas. We moesten ons lot aanvaarden.
Op een gegeven moment was het zooo komische om te zien dat we alle vier in lachen uitbarstten. Wat gebeurt er hier. Het leek wel een Koninklijke verering. Waar hadden we dit aan verdiend? En iedereen moest ons ook nog eens insmeren. Geen plekje bleef onbedekt met kleurstof.
Later, in de douche, vonden we allemaal kleurstof op plekken die niet voor iedereen toegankelijk zijn :).

Dit was uiteindelijk een groter feest dan de uren daarvoor. En de jongemannen hadden er ook een enorme lol in. Dit hadden we gewoon moeten filmen, zelf ook foto’s moeten maken. Helaas, er gebeurde teveel en te snel. We waren te druk met ervan te genieten.
Toen we uiteindelijk Shyam zagen, zetten we het op een holletje om zo snel mogelijk te ontsnappen aan deze vorm van aanbidding. Terug naar het hotel. We waren kapot.

‘s-Avonds kwamen we niet verder dan even lopen naar een restaurantje in het centrum waar we heerlijk hebben gegeten. Terug naar het hotel om uit te buiken en bij te komen van deze belevenissen. En …. alvast een beetje afscheid te nemen van elkaar. De volgende morgen zouden de dames al vroeg weer vertrekken naar hun volgende bestemming.

Maar eerst …. een korte video opnemen voor de thuisblijvers van Conn-X-e, mijn ontbijtclub.

Dagelijkse routine

22 maart 2019
Het is afgelopen met de pret. Mijn 3 “geheime concubines” ( Margriet, Yvonne en José) werden al vroeg opgehaald. Voor het ontbijt heeft Yvonne, de natuurgeneester, voor de 2e keer mijn schouder behandeld. En wel met verbluffend resultaat. Bijna al strak omhoog. Dankjewel Yvonne.

Na het ontbijt was het dan toch ECHT afgelopen. Innige omhelzingen, dankwoorden, kussen hebben we uitgewisseld. Het waren GEWELDIGE 3 DAGEN.
Het is bijzonder te noemen. We zijn 3 dagen met elkaar opgetrokken. Het was zo bijzonder en intens. Het afscheid met Shyam werd hem ook bijna te machtig. Ik bleef achter. Wachtend tot ik ‘s-middags naar het vliegveld kon. Mijmerend, nagenietend.

Terug naar de dagelijkse routine.
Wandelingetje hier, wandelingetje daar. Boodschapjes doen. Naar de fysio 3x per week.
Ik zit momenteel gewoon mijn tijd uit in Pune. Alles heb ik inmiddels wel gezien. Door het overlijden van de vader van de tandarts kan ik nu ook geen tussentijdse reisjes boeken. Eerst even wachten op haar terugkomst en kijken hoe de agenda er uit komt te zien.

Geen internet

26 maart 2019
Zit je je lekker te vervelen en ga je een beetje internetten, het nieuws in NL en de rest van de wereld bestuderen, valt ineens de verbinding weg. Met de vermelding: “deze simkaart wordt niet ondersteund”.
Geen paniek, in NL hebben we ook met enige regelmaat een storing bij de netwerken. Dus ik dacht: “we zijn straks, na de storing, vast weer in de lucht”.
Het duurde en duurde, dus ben ik toch maar even naar “mijn” telefoonmannetje (Suresh) gewandeld.

Tot mijn stomme verbazing bleek dat Vodafone India een policy hanteert om eens in de zoveel tijd – zonder voorafgaande waarschuwing – nummers uit de lucht te halen. Of je nu gebruikt of niet, maakt niet uit. Gewoon ERUIT. Belachelijk gewoon.
Bij terugkomst in India had ik net ook mijn tegoed voor 3 maanden betaald. Jammer dus.

Ik kreeg voor tijdelijk gebruik een simkaart van Suresh. En na 2 dagen was ik weer online. Ik ben dus weer bereikbaar voor iedereen.

Niet zoveel te melden

5 april 2019
Het is alweer enige tijd geleden dat ik jullie iets zinnigs/noemenswaardig te melden had. Nou…., dat is niet veranderd.

Ik zit nu alweer zo’n 5 weken in Pune, India. De omgeving ken ik nu wel.
Van de tandarts heb ik nog niets gehoord, althans niet dat ze weer aan de gang is en in staat verder te gaan met de herstelwerkzaamheden.
We hebben wel contact gehad over de aanzienlijke nota die ik moet gaan betalen, maar verder dan dat ….

Daarnaast is het bloedheet in Pune. Temperaturen van rond de 40 graden worden dagelijks gehaald. Dus lekker buiten wandelen is ook niet bepaald een feest. Na 2 minuten gutst het zweet langs je lijf.
Toch, ik hou vol. Drie keer per week naar de fysio. Lopend. Een half uur heen, een half uur terug.
Tegenwoordig aansluitend ook nog even een tweetal rondjes in het park en als een bejaarde op een bankje zitten en naar de mensen kijken. Zoals eerder gememoreerd met de meest vraagtekens zettende oefeningen. Maar veelal gewoon in de rondte lopen, achter hun eigen staart aan.

Ik moet iets verzinnen

Als ik aanstaande maandag nog niets heb gehoord van de tandarts ga ik haar toch maar weer eens contacten. Ik wil weten wanneer ik de volgende uitdaging aan moet gaan en welke deze dan is.

Dat wetend kan ik bepalen of ik tussentijds nog even wegga, ergens anders in India. Daarbuiten kan ff niet meer. Ik las namelijk ergens dat je per jaar slechts 2x India mag binnenkomen.
Er is nog genoeg te zien in India, dus wat mij betreft totaal geen probleem.
Op mijn lijstje staan nog New Dehli, Agra en het zuiden van India.
Het laatste wil ik eigenlijk combineren met een bezoek aan Sri Lanka.

Allemaal dromen nu ik hersencapaciteit over heb. Ik laat het t.z.t. nog weten wat het wordt.

Naar de markt

11 april 2019
Inmiddels heb ik contact gehad met de tandarts en mag ik 1 mei voor de vervolgbehandeling bij haar verschijnen. Nog even volhouden dus.

Tot die tijd moeten we toch ook wat eten. Dus ik het plan opgevat naar de markt te gaan. Bij Tripadvisor had ik gelezen dat er een bijzondere markt was, Phule Market. (achteraf bleek dat ik er al eerder was geweest).

Ik naar de TukTuk-meneer op de hoek van de straat. Ja, hij zou me wel even brengen. Onderweg had ik al zoiets van: gaat dit wel goed, maar ik liet het maar gebeuren.
En ja hoor, ik werd bij een markt afgezet. Blij als een kind was ik. Nou ja, blij.
De markt was een armzalig klein marktje met veel van niks. Groente en wat fruit. Dit was duidelijk niet Phule Market.

Een flinke wandeling

Nadat ik die “enorme” markt had bekeken ( zegge en schrijven 1 minuut) toch maar even Google Maps geraadpleegd.
De markt waar ik dus heen wilde was “maar” 30 minuten lopen. Zo gek als ik ben, in de bloedhitte van 40 graden, toch maar de uitdaging aangegaan.
Je komt dan ook van alles tegen onderweg.

Onderweg nog even gestopt voor een mangojuice á 10 roepie, erg lekker. Ik heb het gehaald en ben op mijn gemakje nog even gaan rondwandelen en kwam tot de ontdekking dat ik deze omgeving in mijn eerdere verblijf in Pune reeds had bezocht. Tja, al die namen ook.
Na een uurtje in de rondte wandelen toch maar weer een TukTukmeneer opgezocht en richting huis. Gewoon in de eigen omgeving boodschappen doen.

Naar New Dehli

24 april 2019
Als je India bezoekt dan “moet je” New Dehli, de hoofdstad met zo’n 17 miljoen inwoners, aandoen. Ik had enigszins mijn twijfels om te gaan. Ik had gehoord over de drukte en de hitte, maar heb me er niet door laten weerhouden. En daarnaast wilde ik ook naar de Taj Mahal in Agra.
Doordat er vanuit Pune alleen een avondvlucht is kwam ik rond 22.00 uur in Dehli aan. Pikkedonker natuurlijk.
Ik moest weer zelf mijn vervoer regelen naar het hotel. Liep richting de taxi’s en wilde er één bestellen. Helaas, ik werd doorverwezen naar de heren van de pre-paid. Dat zouden we niet meer doen. Toch??? Dus ik liep verder. Ondertussen wel even kijkend wat Uber me voor de rit in rekening zou brengen. Rond de Rp275.
Even verderop sprak een meneer me aan en bood aan me voor Rp300 naar het hotel te brengen.

Nou, dat leek me redelijk, dus ik ben er op ingegaan. Ja, maar dan moest ik wel even “daar” afrekenen. Potverdorie, weer een pre-paid oplichter. Maar voor Rp300 had ik er vrede mee.
Ik betaalde met een biljet van Rp500 en kreeg Rp100 terug. Het blijven oplichters. Maar deze jongen laat niet met zich sollen en liet duidelijk merken dat ik Rp200 terug wilde. Volgens afspraak.
De cashier baalde als een stekker en moest dus een nieuwe bon uitschrijven en betaalde me de Rp200.
Bij de auto aangekomen was er nog een meneer ingestapt. Het werd dus een pool. Ik word gek van die (taxi-)gasten. Hoe je het ook aanpakt, ze blijven je in de maling nemen.
Het was al laat dus Glen, rustig ademhalen en accepteren. Doel is: naar het hotel.

De schrik van mijn leven

Een beetje overdreven, maar even om de toon te zetten.
Na zo’n 10 minuten rijden draaide de taxi een soort van oorlogsgebied in. Je kent dat wel van de reportages over Palestijnse gebieden. Een paar honderd meter verder moest toch het hotel staan.
Ik liep een hotel binnen met een vergelijkbare naam, maar het werd mij al snel duidelijk gemaakt dat “mijn” hotel om de hoek was. Ik weer naar buiten.
Om de hoek in het oorlogsgebied was een donker luguber steegje. Aan het eind van het steegje was het geboekte hotel.
“Nee Glen, niet gelijk oordelen”, dacht ik bij mezelf.
Een jongeman zat achter de receptie voetbal te kijken op zijn Ipad. Achter hem leek het eveneens op een oorlogsgebied.
Eer de goede man de Ipad in de incheckstand had, was mijn vliegtuig alweer heen en weer gevlogen. 🙂 🙂

De dagen voor mijn vertrek naar Dehli had ik het hotel 2-3 keer een mail gestuurd met het verzoek de eerste ochtend een ontbijtpakketje mee te kunnen krijgen. Ook bij het inchecken tot tweemaal toe gevraagd of het mogelijk was. Ik moest nl. om 5am vertrekken naar Agra, zo’n 3,5 uur rijden. Het zou volgens de receptionist natuurlijk geen probleem zijn.

Mijn kamer

Het “moderne” gebouw had geen lift dus ik moest twee etages omhoog. Gelukkig had ik niet veel bij me en had ik hulp van personeel. Dus was het een makkie.
De kamer was enorm groot. Groot bed. Een zithoek. TV. Precies zoals in de omschrijving van Booking.com was aangegeven. Het klopte allemaal. En toch…..
Bij nadere bestudering waren er geen kledinghangers. Geen bureaustoel (dus aan het bureau had je geen bal). Het rook behoorlijk onfris in de kamer. In de badkamer 1 klein stukje zeep en een toiletrol waarvan nog max. 25% besteedbaar was.
Die nacht ben ik meermaals wakker geworden van de geur van het bed/kussens. Ogenschijnlijk schoon, maar behoorlijk onfris ruikend.

I.v.m. mijn trip naar Agra ben ik om 4.15am opgestaan {wekservice was gelukkig wel op tijd}. Om 5am zou ik worden opgehaald door Shyam, de chauffeur uit Jaipur.
Beneden aangekomen bleek van een ontbijtpakket ineens geen sprake meer. Ontbijten kon pas vanaf 7.30am.
Enigzins geïrriteerd verliet ik maar het pand. Ik had eigenlijk niet anders verwacht.

Naar Agra

25 april 2019
Even na 5am vertrok ik met Shyam richting Agra. Zo’n 3,5 uur rijden. Onderweg nog even gestopt voor een kop koffie en een croissant. Je moet toch wat eten.

In Agra aangekomen werd er een gids bijgetoverd die mij het een en ander zou vertellen over de Taj Mahal en het Agra Fort.
En natuurlijk, hoe kan het ook anders, werd ik als VIP naar 2 winkels gebracht. Daar mocht ik de kunst van het bewerken van marmer bestuderen en het maken van allerlei kleden en sieraden. Reuze interessant, maar ik heb lekker niets gekocht.

Fietsen in Agra

Nederland staat bekend om het gebruik van fietsen. We fietsen heel veel en overal naartoe.
Agra blijkt ook een fietsstad te zijn. Ontzettend veel mensen (mannen) zag ik op de fiets. Nou ja fiets. Op één van de nieuwere fietsen zag ik staan “made in Agra 1634”. Nee hoor, geintje. Maar ze waren zo oud en aftands dat je ze nauwelijks nog fietsen kon noemen. Je zult er nimmer een tour de France mee winnen. Nog niet eens een blokje rond de kerk.

Opperste verbazing

Eigenlijk verbaas ik me nergens meer over in India. En toch val ik van de ene verbazing in de andere.
Wat voor ons Europeanen ondenkbaar is blijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn in India:
1. Rijden we door Agra zie ik ineens een brommer voorbij komen met twee mannen erop. Niks bijzonders zou je zeggen. Totdat je er een levende geit, overdwars, tussen hen in ziet liggen.

2. Dan zie je ineens een brommer langsgaan met 2 heren erop. De passagier zit achterstevoren en houdt een 3 meter lange ladder vast. En langzaam rijden is er echt niet bij.

3. Spookrijden? Dat woord kennen ze in India niet. Als je de andere kant op moet en het is of te druk op jouw rijbaan of omrijden kost teveel tijd/energie, dan rij je gewoon tegen het verkeer in. Links/rechts maakt niet uit. Ook wat bij hen voor snelweg moet doorgaan, zie je eenzelfde beeld. En niemand kijkt er van op. Niemand die er wat van zegt.

4. Getver, je bent verkeerd gereden of hebt de afslag gemist. Nee nee, we gaan ECHT NIET omrijden. De auto heeft een achteruit. Dus ……

5. We kwamen in Agra in een file terecht. Geen beweging in te krijgen, want iedereen vind dat hij/zij eerst moet. Iemand stapt dan uit zijn auto en gaat het verkeer staan regelen totdat hij zelf verder kan. Dan komt er weer een volgende verkeersregelaar.

Politie. STOP

Ondanks dat we om 1.30pm uit Agra vertrokken waren we pas rond 6.30pm terug in Dehli. Het verkeer ….. een crime. Tot overmaat van ramp reed Shyam ook nog verkeerd, dus extra reistijd.

Ik had inmiddels ook al besloten dat ik niet in het hotel wilde blijven waar ik geboekt had. Op Booking.com had ik een ander hotel uitgezocht voor de komende 2 nachten. Maar voordat ik ging boeken wilde ik eerst zeker weten dat ik niet weer een kat in de zak kocht.

Onderweg erheen werden we plots van rechts ingehaald door een witte auto. De bijrijder hevig gebarend dat we moesten stoppen. Shyam deed dat, gehoorzaam als hij is.
Twee heren stapten uit en kwamen met gezwinde spoed links en rechts van onze auto staan. Ik moest onmiddellijk mijn paspoort laten zien en mijn rugzak werd doorzocht.
Van Shyam hoorde ik dat de heren van de Politie waren. Op het vliegveld, dat op een paar minuten afstand van ons was, bleken ze twee Pakistani kwijt te zijn. Aangezien ik kan doorgaan voor een Indiër, Shyam is er één, voldeden we aan het signalement.
Uiteindelijk mochten wij, onbeschadigd, na 2-3 minuten weer verder rijden.

Een nieuw hotel

Het Jüsta Atrio (4*) zag er op de plaatjes prachtig uit. En dat was het ook. Door de manager werd ik rondgeleid. De kamer was erg smaakvol ingericht. Na de rondleiding heb ik de boeking maar gelijk geregeld.

In het “oude” hotel aangekomen (6.45pm) ben ik gelijk naar de kamer getogen. Mijn hemel, de volgende deceptie.
Er was niets gedaan aan mijn kamer. Bed niet opgemaakt. Niet schoongemaakt. Geen nieuwe baddoeken. Gewoon niks niks niks.
Ik heb gelijk mijn koffertje gepakt en heb uitgecheckt. Maar niet voordat ik de receptionist op de hoogte heb gesteld van mijn ongenoegens. De goede man wilde toch nog direct mijn kamer gaan schoonmaken. Helaas, ik was er klaar mee.

In het nieuwe hotel werd ik gastvrij ontvangen en bleek de manager mij een kamerupgrade te hebben gegeven. Ik had hem tijdens de bezichtiging over mijn hoteldeceptie verteld.
“Het waren twee fantastische dagen”, mijn verblijf in dit hotel. Ook het diner heb ik daar genuttigd. Was heerlijk.

( foto’s Booking.com )

Sightseeing Dehli

26 april 2019
Om 9am stond Shyam alweer voor mijn neus voor een dagje bezienswaardigheden Dehli.
1. Birla Mandir Temple: Prachtig en indrukwekkend om te zien.
2. Humayur Tomb
3. Het oude centrum met de Jama Masjid moskee
4. Het herdenkingspark (Param Yodha Sthal)

Op zich een kort lijstje, maar bedenk dat Dehli enorm groot is en de reistijden heel wat in beslag nemen. En tussendoor moet ook nog eens gegeten worden.

Daarnaast is het bloedverziekend heet in Dehli (40 – 42 graden).

Dag van vertrek

27 april 2019
Om 10am werd ik door Shyam opgehaald voor de laatste ronde(s) door Dehli.
1. Seth Sarai
2. Lotus Temple
3. Gandhi Smriti (museum)

Na de lunch was het tijd om naar het vliegveld te gaan en te wachten op de vlucht. Alles verliep voorspoedig. Totdat ik in Pune aankwam. Ik had vervoer geregeld naar huis, maar die kwam helaas niet opdagen. Uber bracht redding.

Nu de dagen aftellen. De tandartsbehandelingen komen naderbij. Mijn vertrek uit Pune evenzeer.

We gaan weer naar de tandarts

1 mei 2019
Een nieuwe maand, nieuwe kansen. Ik mocht weer naar de tandarts.
Had geen flauw idee wat me te wachten zou staan. Mijn idee: “alles wordt opgemeten en over 2 weken mag ik terug om de implantaten te plaatsen”.
Mooi niet dus.

Ik kreeg eerst van alle kanten verdoving in mijn kaken gespoten. Toen zag ik een mesje voorbij komen. Ik proefde wat bloed.
Tot overmaat van ramp had de tandarts ook een nieuwe hulp. Haar eerste dag. Ze wist ook nog niet hoe ze het afzuigen van speeksel moest doen, dus af en toe stikte ik zowat in mijn eigen “water”.

Er werd, als in een autogarage, gesleuteld in mijn mond. De pinnen van de vorige keer kwamen er uit. En …. er gingen er nieuwe, langere, in.
Ook moest ik “happen” zodat de implantaten en de bevestigingsgaten op de juiste plaats komen. Alles verliep redelijk pijnloos.

Thuis aangekomen stond ik in de keuken wat te eten klaar te maken. Voel ik ineens een pin in mijn mond vallen. Kon gelukkig voorkomen dat mijn slokdarm geperforeerd werd.
Een appje aan de tandarts zorgde ervoor dat ik vandaag, 2 mei, weer langs mocht komen. Pinnetje aangedraaid. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Zaterdag aanstaande het vervolg.

Bevrijdingsdag

14 mei 2019
In India letten ze niet zo op de tijd, dus bevrijdingsdag is even wat later.

Nadat ik de uitgevallen pin op 2 mei liet aandraaien ben ik de zaterdag daarop weer op audientie geweest. Ik moest weer eens nodig “happen” en er werden foto’s (X-rays) gemaakt. Na afloop kreeg ik mee dat, zodra alles klaar was, ik een bericht zou ontvangen voor de volgende behandeling.

Vrijdag 10 mei was het zover. Toen bleek de tandarts de implantaten binnen te hebben. Hier een schroefje, daar een schroefje. Hier een tand, daar een tand. Even bijslijpen. Even klapperen (met de tanden), en weer even bijslijpen. Ze zaten perfect. Alleen ….. ik moet nu weer 2,5 kg extra afvallen 🙂 🙂 . Wat wegen die dingen.
En wat een vreemd gevoel heb je dan weer in je mond. Ook het gevoel dat er te weinig ruimte in je mond is voor je tong. Die heeft natuurlijk maanden vrij spel gehad en kon alle kanten op bewegen/groeien.
Gelukkig was dat gevoel na 2 dagen verdwenen.

Als beloning aan mezelf ben ik dezelfde avond nog een Argentijnse steak gaan eten in het beste steak restaurant van Pune. Zowat bij mij om de hoek.
Jammer. Door het vreemde gevoel in mijn mond kon ik er niet optimaal van genieten. Dat moet gewoon over.

Gisteren, 14 mei, werd de laatste hand aan het gebit gelegd. Ik kreeg nog een kroon op een kies die behoorlijk gehavend/gevuld was. Een grote schoonmaak van het gebit. En ….. een hele vette rekening.
Maar ……. ik kan weer vrijuit lachen.

Er rust een vloek

Zo’n 2,5 week geleden kreeg ik 2 simkaarten thuisgestuurd, van mijn abonnement en een nieuwe prepaid kaart. De “oude”simkaart van mijn abonnement was zoekgeraakt en ik kon, aldus een medewerkster van Vodafone alleen maar nummerportering laten doorvoeren met een nieuwe prepaid kaart. Details van alles wat er is voorgevallen zal ik jullie besparen. TEVEEL. ECHT TEVEEL.

Vodafone, voor constante bereikbaarheid

Ik naar de website van Vodafone voor een verzoek “Nummerbehoud”. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat de info die ik van de klantenservice had gekregen op de website werd tegengesproken.
Ik had al een prepaidkaart bij me, dus als test heb ik dat nummer ingevoerd voor Nummerbehoud. Het verzoek werd onmiddellijk goedgekeurd en zou de volgende dag geëffectueerd worden.
Ik had dus voor niets een nieuwe prepaidkaart laten kopen en een Godsvermogen betaald om het India te krijgen.

“Uit de lucht”

Door het verzoek Nummerportering ging er van alles mis. De details bespaar ik jullie.
Vandaag, 15 mei, ben ik al 13 dagen niet bereikbaar op mijn Nederlandse mobiele nummer. Op zich niet zo erg, want ik wil er eigenlijk niet op gebeld worden. Maar ik gebruik het nummer omdat het is gekoppeld aan mijn bankrekening. Online betalingen, voor het boeken van een vlucht, met mijn credit card zijn dus een probleem. Tot nu toe is er nog steeds geen zicht op wanneer ik weer “in de lucht” ben.

ING Bank, ook zo fijn….

Met een uiterste inspanning 🙂 🙂 probeer ik een vlucht te boeken naar een volgende bestemming. Ik ben tenslotte klaar hier in Pune.
Alles gaat goed totdat …… ik een securecode van ING moet invullen. Ik krijg de melding “uw tancodes zijn geblokkeerd”. Wat nu weer????

Ik heb geprobeerd via de website met een ING medewerker te chatten. Geen verbinding. Er is tot 2x toe voor me gebeld naar de ING. Halsstarig als ze zijn werd geen info verstrekt. Dat ik zelf, door mijn verblijf in India en mijn telefoonproblemen, niet kon bellen deed daar niets aan af.

Uiteindelijk wist ik via mijn Skype account de alarmlijn van ING te bereiken. Wat precies de oorzaak van de blokkering was konden ze me niet vertellen. Maar een reset werd gepleegd en ik kan weer betalen. Pffff, wat een gedoe.

Pune, vaarwel

21 mei 2019
Mijn verblijf in Pune is ten einde. Gisteren heb ik de deur van het appartement achter me gesloten.
Na 4 maanden had ik het ook wel gezien. Voorzover ik weet had ik alle belangrijke onderdelen van Pune wel gezien.
Mijn dagen vullend met 2x per dag achter mijn staart aanlopen (rondjes lopen) in het park naast het appartement. Tukjes doen, naar de fysio en/of naar de tandarts. En niet te vergeten, boodschappen doen.

Over Pune kan ik nu meepraten. Ik kan de weg vinden. Ken de grbuiken.
Of ik er ooit nog heel zal gaan…… ik denk het niet.

Geen Kasj meer

22 mei 2019
Tijdens de laatste weken van mijn behandelingen bij de fysio kwam regelmatig ter sprake waar de reis naartoe zou gaan na vertrek uit Pune.
Omdat ik nog geen besluit had genomen adviseerde Aatif, de arts/fysiotherapeut, mij naar Kasjmir te gaan. Volgens hem een plek waar je absoluut heen moet gaan als je in Inda bent. Hij gaf me zelf een telefoonnummer van een oom die me eventueel de omgeving wel zou laten zien.

Enthousiast geworden door zijn verhalen besloot ik naar New Delhi af te reizen. Wil ik na Kasjmir namelijk verder, dan zijn de beste verbindingen via New Delhi. Ik heb dus een ticket geboekt en een prachtig hotel.
Vanuit Delhi zou ik een retourtje Kasjmir boeken. Gelukkig nog niet gedaan.

Zit ik te praten met een manager van het hotel (hoe kom je hier terecht, wat ga je doen etc.) – je kent dat wel – wordt het mij ten strengste afgeraden naar Kasjmir af te reizen. Veel te veel onrust en spanningen.
Je begrijpt dat deze melding niet bijdroeg aan de feestvreugde.

In mijn prachtige kamer heb ik de reisapp van Buitenlandse Zaken maar eens (weer) geraadpleegd. Daaruit bleek dat er inderdaad een “code oranje” geldt voor het noorden van India. “Code oranje” betekent: “Niet heengaan tenzij strikt noodzakelijk”.
Daarmee was het lot van Kasjmir voor mij bezegeld. Geen Kasj meer.

Dagje “Lokalen”

Liggend in mijn heerlijke hotelbed, huilend van verdiet door deze enorme tegenslag, moest ik een nieuw plan maken.

Pooja, een medewerkster van Hotel Jüsta Atrio, waar ik een paar weken geleden in Delhi verbleef, had contact met mij gehouden. Ze werkt daar in de Front Office. Komt uit Pune, waardoor het gesprek op gang kwam.
Zij wil dolgraag naar het buitenland om daar te gaan werken, maar lukt haar niet op eigen kracht. Of ik haar daarbij kon helpen. Ik heb haar CV gekregen – hoog opgeleide jongedame; Universiteit, MBA, Hotelmanagement, 30 jaar, verdient geen drol in India – en doorgezonden.

Omdat Pooja toevallig vrij was, wilde ze mij wel “haar” Delhi laten zien. We zijn samen, met behulp van mijn vrienden van UBER, een dagje op stap gegaan. Dé markt van Delhi bezocht en een markt voor de toeristen. Ook even naar een Shopping Mall gegaan. En …. ik mocht bij haar thuis komen.

Niet dood gevonden worden

Niet veel mensen staan voorin de rij om dood te gaan. En als het toch moet gebeuren wil je dat je op een fatsoenlijke plek afscheid kan nemen van het leven.

Welnu ….. Dé markt van Delhi is zo’n plek van je ABSOLUUT niet dood gevonden wilt worden.
Op de vis en vleesafdeling kun je met goed fatsoen niet gewoon lopen. Je bent constant bezig vliegen te ontwijken, van je af te slaan, te “koppen”. De grond was ronduit “goor”.
Ik was er natuurlijk ook zo weer uit. Wat een smerigheid.
Aan Pooja heb ik uitgelegd dat dit in NL absoluut ondenkbaar is. Zoveel vuiligheid bij elkaar. Ze glimlachte wat ongemakkelijk bij haar verweer: “tja, dit is India”.

Het leven lachte me toe. De boodschappen moesten thuisgebracht worden en er moest gegeten worden.
Ik mocht met Pooja mee naar haar kamer. Nou, wat een feest. 5 hoog, geen lift. Gelukkig heb ik inmiddels een ijzersterke conditie, anders was ik boven aan een hartfalen bezweken.

Bij haar kamer aangekomen, een groot hangslot die de kamer moet afgrendelen. Tenslotte, er worden kostbaarheden in de kamer bewaard. 🙂 .
Mijn hemel, wat was dit? Nou weet ik niet of het gebouw scheef stond, of dat de spullen in de kamer dat waren. En niet zo’n beetje ook. Op het oog staat de toren van Pisa rechter.

Tafel en stoelen waren er niet. Alleen een 2-persoons bed. Nou ja, bed. Een paar planken op poten met een 1 cm hoog matras. Geen boxspring hoor 🙂 🙂 . De “lattenbodem” 🙂 was duidelijk voelbaar. Geen vering in te ontdekken.
Je hoefde ook nog net niet op bed te staan/zitten om in de keuken te kunnen koken. Pffff.
Hoewel ik tegen het einde van mijn bezoek aldaar nodig moest plassen, durfde ik echt geen blik te werpen op de “natte cel” (douche/toilet). Ik had al meer dan genoeg gezien van het woongedeelte.
Ook hier zou ik noch dood noch levend gevonden willen worden.

Wat kan crab lekker zijn

Toegegeven, er is natuurlijk ook iets positiefs te melden. Pooja vertelde dat ze bij haar ouders thuis wekelijks crab eten en dat het één van haar specialiteiten is.
Ik liet me geen 2 keer uitnodigen om aan te schuiven bij een maaltijd rijst met crab. {eigenlijk moet er staan: “ik heb mezelf uitgenodigd voor een maaltijd rijst met crab 🙂 🙂 “; het arme kind }
Mijn hemel, wat was dat lekker. Pooja in kleermakerzit op haar “eetbed” en ik met de benen buitenboord om toch in de buurt van mijn bord te kunnen komen. Ik met mijn “soepele” gewrichten.
Crab eten is heerlijk, maar het is zoveel werk. “Nijdig eten” noemen ze dat.
Rond 22.30 uur heb ik haar “huilend” 🙂 🙂 moeten achterlaten en ben ik met UBER naar mijn hotel vertrokken. Compleet uitgevloerd van vermoeidheid en het vele, heerlijke, eten.

Bye Bye Delhi, Bye Bye India

23 mei 2019
Nu ik niet naar Kasjmir ga heb ik zeeën van tijd over. Wat te doen? Blijf ik in Delhi of ga ik elders in India op bezoek?
Nee. Het is voorbij, gedaan. Ik vertrek uit India. Van de 6 maanden die ik inmiddels uit NL ben heeft India 4 maanden van mijn aanwezigheid mogen genieten. Tijd voor een ander land. Een ander avontuur.

Vandaag vertrek ik. Naar ……. dat lees je de volgende keer.